Monday, June 25, 2007

Ο δικός μας ακήρυκτος πόλεμος

Πάνε περίπου 7 χρόνια από τότε που για πρώτη φορά είχε σκάσει ένα τέτοιο νέο στην περιοχή μας. Ο Μολώχ της ασφάλτου είχε πάρει τον Γιάννη, που τότε δεν ήταν ούτε 24 χρονών. Θυμάμαι που στον χαιρετισμό μας είχαμε μαζευτεί όλοι. Όταν λέω όλοι, το εννοώ. Δύο, μπορεί και τρεις χιλιάδες άτομα. Μια μικρή κοινωνία που ο ένας γνωρίζει τον άλλο από μικρό παιδί, είχε σοκαριστεί όσο ποτέ στο παρελθόν. Μετά από μερικά χρόνια το κακό συνεχίστηκε, και μετά ξανά, και ξανά και ξανά... Σήμερα χαιρετίσαμε το Σταύρο. Είχαμε μεγαλώσει μαζί. Τις σούζες με το ποδήλατο μαζί τις κάναμε. Είδα στην εκκλησία όλη την παλιά παρέα. Είδα μερικούς πιτσιρικάδες που ήταν πάντα ο πρώτος στόχος στα πειράγματα μας. Είδα τον αδερφό του. Είδα τα αδέρφια και από τους άλλους φίλους που έχουν φύγει. Σκεφτόμουν ότι τα τελευταία χρόνια αποχαιρετώ φίλους πιο συχνά από τον παππού μου. Νομίζω ότι μεγαλύτερες απώλειες σε νέους ανθρώπους η χώρα βίωσε μονάχα στον β' παγκόσμιο και στον εμφύλιο. Αυτός είναι ο δικός μας ακήρυκτος πόλεμος..

Γεια σου Σταύρο.

5 κουτουράδες:

Sousou Delatroba said...

Λυπούμαι ειλικρινώς για την απώλειά σας. Σουσού

lee said...

Να ζησεις να τους θυμασαι φιλε μου. Απο που να το πιασω? Απο τους απαραδεκτους δρομους, την παρωπιδικη προστιμοθηρια των μπατσων ή τους απαιδευτους οδηγούς? Μη μου τα θυμιζεις γιατι με μηχανη κυκλοφορουμε και ειμαι παντα ετοιμη για ολα...

mujahedin said...

Με το Σταύρο είχαμε μεγαλώσει παρέα ενώ ήταν και ξάδερφος μου. Τα τελευταία χρόνια δεν βρισκόμασταν συχνά λόγω του εντελώς διαφορετικού τρόπου ζωής που είχαμε, δεν παύει όμως να είναι θλιβερό όταν χαιρετάς, κατά μέσο όρο, έναν φίλο και νέο άνθρωπο το χρόνο, και φαντάζομαι αυτό συμβαίνει σε όλους μας.
Τέλος πάντων. Ας μην το βαρύνουμε άλλο.
Καλή σας μέρα.
Ίμπο

Le Marquis De Snob said...

Τα συλληπητήριά μου αδερφέ..

tink said...

Είναι μεγάλη η τσαντίλα όταν αναγκάζεσαι να αποχεραιτάς έναν άνθρωπο που έχεις μεγαλώσει μαζί του και τον αγαπάς και τέλος πάντων φεύγει νωρίς και υποθέτω ξαφνικά. Δυστυχώς ναι, συμβαίνει σε όλους.Αλλά οκ, είναι όλα μέσα στην ζωή. (Κι εμένα μου έχουν μείνει περίπου 60 χρόνια εκτός απροόπτου.) Όλα περνάνε, και η ζωή και η τσαντίλα και η θλίψη.

so no worries φίλε Γιωτόπουλε,

that's life.