Γνωρίζοντας την καλλιτεχνική φύση των αναγνωστών του μπλόγκ τούτου, παραθέτω σήμερα ένα μικρό απόσπασμα (το αγαπημένο μου), από το “Άξιον Εστί” του μοναδικού ποιητή και αιδοιολάτρη, Οδυσσέα Ελύτη.
Άξιον εστί το κάμα που κλωσάει
στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια
τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα
Ένα πέλαγος βράζοντας και δίχως τέλος
8 κουτουράδες:
οδυσσέας ελύτης ή ποιητής φανφάρας; ιδού η απορία!
Κι όμως! Ελύτης!!!
Εμένα μ΄άρεσε!!!
(welcome back)
Κάπου διάβασα ότι τους στίχους, τους εμπνεύστηκε κατά την διάρκεια κάποιων διακοπών του και ενώ πήγε πίσω από ένα θάμνο για να κάνει την ανάγκη του… Δεν ήταν ο πρώτος που πήγαινε πίσω από αυτόν το θάμνο λοιπόν…
Καλώς σας βρήκα…
άβυσσος η ψυχή του ποιητή τελικά.
δεν μπορώ να πω ότι με συναρπάζουν οι στίχοι αυτοί. κάθε άλλο μάλιστα. ήσυχο ήσυχο το ποταμάκι, κυλούσε το γαλάζιο του νεράκι κτλ κτλ
σόρι, αργοκυλούσε το γαλάζιο του νεράκι (καταραμένο Αλτσχάιμερ!)
Νομίζω οτι απλά του αξίζει ο σεβασμός μας. Ήταν ποιό εναλλακτικός απο οσο μας είχαν πεί
Τι μαλακίες λέει ρε σε ψυχιατρείο θα το έγραψε!!😂😂😂😂
Post a Comment