Βολτάροντας στην μπλογκόσφαιρα έχω ανακαλύψει δεκάδες μπλόγκς που μιλούν για ραϊσμένες καρδιές, πόνο, θλίψη, απογοήτευση, στεναχώρια… Και είναι τόσα πολλά αυτά τα μπλόγκς που ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως είμαι εγώ τόσο αναίσθητος που δεν μπορώ να τους καταλάβω και να γεμίσω το πληκτρολόγιο μου με δάκρυα όταν τους διαβάζω ή αν απλά εκείνοι είναι τόσο τρόμπες που την θλίψη και τη μιζέρια με κάποιο τρόπο την γουστάρουν και την έχουν στο αίμα τους.
Οι έλληνες βέβαια την μιζέρια την κουβαλάμε μέσα μας από πολύ παλιά. Ίσως είναι απωθημένο από την εποχή των γκασταρμπάιτερ και της ξενιτιάς. Του Καζαντζίδη και της κλαψούρας. Έχουμε ποτιστεί από αυτό το πράγμα. Κυκλοφορεί στις φλέβες μας σαν δηλητήριο. Τη βρίσκουμε με την στεναχώρια. Γεμίζουμε τις πίστες για να ακούσουμε τον Πλούταρχο να τραγουδάει καψουροτράγουδα: «με παράτησες καριόλα, και εγώ που στα χα δώσει όλα». Άλλοι πάλι γουστάρουμε ροκ-στεναχώρια. Γυρνώντας τη βελόνα του ραδιοφώνου της προάλλες στη συχνότητα του Ροκ εφ-εμ, έπεφτα συνέχεια πάνω σε θλιμμένα τραγούδια. Έβαζα Ρεντ. Τα ίδια! Μα τι διάολο; Δεν υπάρχουν πια τραγούδια που να μιλούν για κάτι άλλο εκτός από ραϊσμένες καρδιές;
Κάπως έτσι ξανάβαζα κάποιο cd με μέταλ στο hi-fi μου. Τουλάχιστον αυτοί είναι συνήθως τσαντισμένοι. Απειλούν ότι θα κόψουν τα αρχίδια κάποιου παλιού εχθρού από τη ρίζα. Αμφισβητούν το θεό, όχι γιατί τους παράτησε η γκόμενα, αλλά γιατί υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες αδικίες γύρω μας. Αμφισβητούν την αξία του ανθρώπινου είδους (άνθρωπος = η πιο ματαιόδοξη τροφή για σκουλήκια) και τουλάχιστον, σου θυμίζουν ότι και η ροκ κάποτε δεν μιλούσε μόνο για τσακισμένες καρδιές.
Τέλοσπάντων, ξέφυγα απ’ το θέμα (όπως κάνω μια ζωή άλλωστε) και το θέμα ήταν, γιατί τόση κλάψα βρε παιδιά; Είναι τελικά το DNA μας που φταίει; Τα απωθημένα από την εποχή του κοινωνικού ξεριζωμού; Μήπως είναι το ότι δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα για να ασχοληθούμε, και τελικά περιμένουμε να στραβώσει το παραμικρό για να αρχίσουμε τη γκρίνια, να μας πάρει από κάτω και να πάρουμε ένα μπουκάλι Τζόνι στην αγκαλιά μας; Μήπως είναι η ανάγκη να κλαιγόμαστε για να φαινόμαστε άνθρωποι με αισθήματα; Προσωπικά, οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, είναι αυτοί που αποφεύγουν να εκφράζουν ή να μιλούν για τα αισθήματα τους. Οι άλλοι είναι απλώς λάτρεις της φανφάρας: «Φέρτε μου ένα μαντολίνο, για να δείτε πως πονώ» και αν τους ζητήσεις μια γουλιά νερό στην μέση της ερήμου, θα σε φτύσουν και θα σου ζητήσουν να βολευτείς με το σάλιο τους. Η κλάψα όμως, κλάψα. Και επειδή, είπαμε, η κλάψα και η δραματοποίηση σε τούτο το τόπο πουλάει, στη μουσική, στα δελτία ειδήσεων, στις μικρές καθημερινές ιστορίες, έτσι και τα μπλόγκς δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Κλαψουρίζουμε απλά για να μας διαβάσουν οι απανταχού απογοητευμένοι από τη ζωή. Να μας χειροκροτήσουν για τις ευαισθησίες μας. Ίσως και για να υγράνουμε μερικά γυναικεία αιδοία. Να βγάλουμε τον πόνο μας για την κακούργα τη ζωή και την πουτάνα μοίρα, που πήρε από κοντά μας τη Βαγγελιώ και την έριξε στα χέρια εκείνου του καριόλη του Μήτσου που καιρό τώρα ξερογλειφόταν για πάρτι της. Και όταν στα αλήθεια η κακούργα η ζωή μας φέρεται σκατά (ή απλά μας εκδικείται για την μαλακία που μια ζωή μας έδερνε), τότε τα χάνουμε. Δεν μπορούμε να κλαψουρίσουμε άλλο, γιατί απλούστατα δεν έχουμε άλλα δάκρυα. Τα ξοδέψαμε όλα για μαλακίες. Και χάνουμε εντελώς τον έλεγχο... Σωστά; Σωστά!
Βουλώστε το λοιπόν! Αφήστε την κλάψα! Η ζωή έχει πλάκα και αυτές οι μικρές ιστορίες που αρχικά μοιάζουν πικρές έχουν ακόμα περισσότερη πλάκα όταν τις βλέπεις με ανοιχτά τα μάτια και ακόμα περισσότερο με ανοιχτό μυαλό. Και αυτά τα λέω εγώ, ένας από τους μεγαλύτερους μοιρολάτρες που γνωρίζω.. Το να μην έχουμε με τι να ασχοληθούμε και να ασχολούμαστε με χαβαλέ-μπάλα-ρόδα-τσάντα και κοπάνα, είναι ότι πιο γαμάτο. Το να μην έχουμε όμως με τι να ασχοληθούμε και να μιζεριάζουμε με το ζόρι, είναι μια μαλακία και μισή που μου σπάει τα αρχίδια σαν να μου τα έχουν βάλει σε καρυοθραύστη. Συνετιστείτε…
…You used to be alive, now you are so pathetic, and now I get it
What’s done its done, I know, well just leave it alone and don’t regret it...
20 κουτουράδες:
Τι εχει παθει το μπλογκ σου, γιγαντισμό? Για τσεκαρε το, τρομαξα μπαινοντας. Πρεσβυωπια ευτυχως δεν εχω ακόμα...
Η μιζερια ειναι σιχαμενη, συμφωνω. Εχω γραψει καποιες φορες για δυσαρεστα γεγονοτα, χωρις ομως διαθεση να κλαιγομαι. Και ναι, ειμαι ευαισθητουλα, οποτε συμφωνω 100% σε αυτα που γραφεις. Θα διαφωνησω μονο με τις καυτες μεταλουδες. Τις εχεις δει φανταζομαι να περπατανε. Οι νταλικερηδες ειναι πιο σεξυ! :D
Αγαπητή lee, Πρόβλημα αναγνωρίσθηκε. Πρόβλημα λύθηκε. Έβαλα το βλογκ μου στον συρρικνωτή μάζας. Νομίζω ότι είναι καλύτερα τώρα..
Οι "καυτές μεταλλούδες" είναι το μόνο είδος μετάλλου που είμαι σίγουρος ότι έχει γεύση και αυτό θα μπορούσα να το αποδείξω αν μου δίνοταν η δυνατότητα να δοκίμαζα τις συγκεκριμένες κορασίδες...
Κατά τ' άλλα, περί ορέξεως κολοκυθοκεφτέδες, καθότι προσωπικά τις βρίσκω πολύ πιο σέξι από τις διάφορες ξανθούλες με τα extra-small φορεματάκια, που χαρωπά χοροπηδούν μέσα σε κάμπριο μπε-εμ-βε μεσήλικων (και βάλε) σοβαρών κυρίων! Διότι, άλλο φτηνό και άλλο σέξι! (πάλι σοφά μιλώ, πανάθεμα με)
Για τα περί μιζέριας κλπ, δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο. Στο κείμενο είπα ήδη ινάφ.
φίλε μου Γιωτόπουλε,
η κλαψομουνίαση είναι νέο μάστ όπως παρατηρώ κι εγώ. Ωστόσο,ευαισθησίες και κλάμματα και ραγισμένες καρδιές, μαρτυρούν αγάμητα αιδοία(δεν έβρισα) και δυσλειτουργικά πέη (επίσης δεν έβρισα) τουλάΣτιχον έτσι το βλέπει η ταπεινή Τινκ.
όχι άλλα δάκρυα (που λέει και το σαμπουάν)
cheers
Τινκι, νομίζω ότι έβαλες εκείνο το μικρό συμπλήρωμα που έλειπε από το ποστ μου.. Αγάμητα μουνιά (εγώ έβρισα), δυσλειτουργικοί/μικροί πούτσοι (επίσης έβρισα).
Γιατί δεν διοργανώνουν μια παρτούζα;
Πες τα ρε μουτζα.Μια φορα εκανα την προσπαθεια να μου φανει συμπαθητικος ο κοσμος των greek-blog και με μια ελαφρα περιηγηση σφιχτηκε η καρδουλα μου(δεν ισχυει για ολους αλλα για ενα 90%).Προσωπικα ειδα μονο μιζερια η μπακουρομαλακυνση του τυπου πουλάω-τρέλλα-μπας-και-ριξω-γκομενα.
Αν δεν ησουν φίλος μου σιγά μην εμπαινα και στο δικό σου!
Υπάρχουν όμως και κατηγορίες κλαψομουνίασης.
Η παραδοσιακή-ξανθοπουλιακή προσέγγιση,(Γιακουμής-δουλευει σε φαναρτζίδικο-τον παράτησε η γκόμενα-κάνει θόρυβο η μπούκα του IBIZA-άρα το βράδυ στα μπουζούκια για relax)είναι πιο ανεκτή.
Η ροκ προσέγγιση(σας γαμώ όλους και την κοινωνία και τον πλανήτη Άρη,εστω και αν μόλις κέρδισα το τζοκερ+βρήκα γκόμενα την πρων του Γιακουμη+γαμάτη δουλειά+τρεις μήνες διακοπές+..+...+κλπ,απλά γιατι ακούω ροκ-μέταλ-νορβηγικό νεοποπανκοπρογκρεσιβοτρανς),πάει στο διάολο και αυτή.Γελάς και και με τις δύο.
Αυτή που μου γυρίζει τα άντερα ανάποδα έιναι η νέα τάση της κουλτουρο -καταθλιψης των περιχώρων της Κλαυθμώνος στην οποία και εγώ πάω(κάτι δεν μου πάει καλα΄και δεν ξέρω τι.η γενικότερη κατάσταση,η ελαφροτητα του καζανακίου της τουαλέτας,ο Προυστ,το εκρεμμες το υΦουκω που χάλασε,η καράφλα του Βέγγου που θάμπωσε,η συγκηνισιακή πανούκλα κτλ.) ενώ το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτό στο οποίο αναφερθήκατε διεξοδικά.Θέλω γκόμενα/γκόμενο τώρα.
Ε άντε βρείτε τον και αφήστε το καημένο το πληκτρολογιο και εμάς ήσυχους.Ολοι μείναμε μπάκουροι-ισες και δεν πάθαμε τίποτα.Υπάρχουν και οι φίλοι.Τους ζαλίζεις τ'αρχιδια και δε λεν κουβέντα.
By the way βλέποντας την μπίχλα στο πληκτρολόγιο μου μου ήρθαν τρεις φλασιές:
α)Κατάλαβα γιατί δεν μου αρέσει η πληκτρολόγηση.
β)Πρέπει να πάρω καινούριο.
γ)Θα ανοίξω site me pics απο πληκτρολόγια.Κατα προτίμηση βρώμικα.
Ευχαριστώ πολύ
Υ.Γ.Ο πληθυντικός της λέξης "Πούτσος" ήτοι "Πούτσοι" είναι πολύ αστεία,δε βρίσκετε?
Υ.Γ.2 Συγνώμη για τις κακές λεξεις.(π.χ.πληκτρολογιο,καραφλα,Βέγγος,IBIZA,"Πούτσοι"
Χα χα χα.Γαμάτα ακούγεται!
Φίλτατε Πουλ-Πουλ, δεν έχω κάτι να προσθέσω στα όσα σημαντικά καταγγέιλατε (καταγγελία=επίσης λέξη των ημερών).
Έχω όμως προβληματιστεί ιδιαιτέρως από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πληκτρολόγιο σας. Καταρχάς πως έφτασε σε αυτή την κατάσταση; Ήταν προμελετημένο το έγκλημα; Μήπως ήταν κάποιο ακόμα σκοτεινό σχέδιο Συνασπιστών; Μήπως πάλι, ήταν σχέδιο των μογγολο-σιωνιστικών μεταξοσκωλήκων που θέλουν να αποτρέψουν την έλευση των "Ελ"; Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσετε αγαπητέ μου, αντί να ασχολείστε με την καράφλα του Βέγγου και τον πληθυντικό της λέξης "πούτσα", ήτοι "πούτσες"!
**Παρατήρησα χθες τον Κο Κο Πρωθυπουργό να μιλάει στα κανάλια φέροντας μουτζούρες -εμφανή σημάδια προσωπικής εργασίας στην δασοπυρόσβεση- στο κούτελο.
Αλλάχ, Αλλάχ! Αχ και Βαχ!
ρε ενας Καμπουρακης που σου χρειαζεται εσενα! :)
Αυτό με την κλάψα με βρίσκει σύμφωνο.
Εντάξει, είπαμε, έκφραση οκ.
Αλλα ρε παιδιάαααα, συμμαζέψτε λίγο την κλάψα και τη καταγγελία γαμώτο.
Ολοι έχουμε κατι να πούμε, και πόνους και καημούς και έρωτες, και παράπονα. Αλλα με μέτρο ρε γμτ, με μέτρο !
Το παλιο σου τεμπλάτε ( !!! ) μου άρεσε μιλάμε, αλλα οκ κι αυτο ειναι οκ.
Αγαπητε επιστηθιε φίλε μουτζα τον πληθυντικο δεν τον ειπα εγω.Εσυ τον είπες:
"δυσλειτουργικοί/μικροί πούτσοι (επίσης"
Φιλε ότι και να πεις δεν μπορεις να αμφισβητεις την ικανοτητα του χοντρομπαλα πρωθυπουργου μας στην πυροσβεση και τη σουβλακοφαγια.
Ηταμ λυκόπουλο στα νιατα του μαζι με Χιουι,Λιουι,Ντιουι και ξέρει απο αυτα.Ο Καρατζαφέρης απ'την άλλη που αντιμετωπίζει τις φλογες με μπουνιές απ'ότι βλέπω στις προεκλογικές αφίσες.
Η καραφλα του Βεγγου για μένα(και αυτο που περικλίει φυσικα)είναι εθνική κληρονομια εφάμιλη της Ολυμπίας γι'αυτο ασχολούμαι μαζί της.
Όσο για το πληκτρολογιο πάω στοίχημα πως το βραδυ ενώ κοιμάμαι έρχονται βρωμεροί ενδογήινοι σπίτι μου και πάιζουν Pro στο PC μου.
Αξιότιμε αντάρτη Ίμπο,
Καταρχάς να μπω με το δεξί για γούριο και να συγχαρώ τον κο Γκέκο Ενφλάη για το ντεκόρ.
Αναφορικά με το θέμα σας δε να παρατηρήσω πως η αναισθησία στη μιζέρια και τη θλίψη των άλλων ήτο ανέκαθεν ίδιον αριστοκρατικής καταγωγής οπόταν αν δεν έχετε κάνει μπότοξ καλό θα ήταν να εξετάσετε μήπως είστε γόνος αριστοκρατικής οικογενείας.
Το οποίο θα ήτο ευχής έργο,
Σουσού
Επίσης να θυμηθώ να συμφωνήσω με την Τινκ.
@idimon: Αγαπητέ προπονητά της κερκίδος, ο Καμπουράκης είναι συνεργάτης μου, ομοίως διεφθαρμένος σαν και του λόγου μου!
@tzonakos: Ξέρεις και τι άλλο; Το παράπονο μας να το λέμε, αλλά όχι μίζερα και κλαψιάρικα. Έχει διαφορά και ο τρόπος μερικές φορές. Για παράδειγμα, και εμένα μου χάλασε το ναργελεδάκι, αλλά δεν του έκανα και μνημόσυνο!
Ομοίως χάλασε και το παλιό τεμπλάτε... Δεν πειράζει όμως. Μια ανανέωση πάντα για καλό είναι.
@Πουλ Πουλ: Το πρόβλημα με τις φωτιές για τον πρωθυπουργό μας είναι ότι δεν τις βάζουν νταβατζήδες, από αυτούς που ξεκώλιασε δίχως έλεος στην μέχρι τώρα θητεία του (γιατί θα υπάρξει και sequel). Και πως θα μπορούσαν άλλωστε να τις έβαζαν νταβατζήδες; Αυτοί συνήθως ασχολούνται με πουτάνες (και τα λυκόπουλα δεν θέλουν πουτάνες, αλλά αληθινή αγάπη)
Ο Καρα-τζαφέρ είναι φίλος μου καθότι το όνομα του είναι τουρκαλβανικότερο και από το δικό μου! Θα ρίξει άπερκατ στο κατεστημένο!
Για την καράφλα του Βέγγου συμφωνώ. Ανάλογος δρυμός ήταν μόνο η πούτσα του Κούρκουλου - έφτανε και στα πίσω δόντια!
Όσο για τους σατανικούς ενδογήινους, μπορεί να σου λερώνουν το πληκτρολόγιο, να σου χέζουν στο χαλάκι, να παίζουν Pro. Αρκεί να μην σου πίνουν τους μπάφους. Σωστά; Σωστά!
Πολυαγαπημένη και κοσμαγάπητη Μανδάμ! Καλώς μας ήλθατε! Επιστρέψατε πιο ηλιοκαμένη και από φιστίκι αράπικο (φαντάζομαι)!
Επίσης, καθότι τέθηκε θέμα που αφορά την καταγωγή μου, οφείλω να παραδεχτώ ότι όντως έχω αριστοκρατικές ρίζες, καθότι τυγχάνω ο 34ος γιος Εμίρη, ο οποίος βέβαια με αποκλήρωσε όταν κάποτε διάβασε στο πρωτοσέλιδο της Εσπρέσο ότι σε Χάι-κλάς πάρτι δάγκωσα και έκοψα τη ρόγα της Πάρις Χίλτον και την έφτυσα μέσα στην Τεκίλα μου (την οποία στην συνέχεια ήπια..) Είμαι λοιπόν παλαιός αριστοκράτης, που με την βοήθεια των πιστών υπηκόων μου σκοπεύω να γίνω Εμίρης στην θέση του Εμίρη-πατέρα μου- μια μέρα. Αυτή είναι η αλήθεια..
Dear muja:
Μακαρι να ειχα μπαφους και να μου τους πινανε.Θα αφηνα και κερασμα στο πληκτρολογιο.
Αλλα που?Πανε οι παλιες καλες εποχες.
Υ.Γ.Ρε παιδια περισσευει τιποτα?
@Μανδαμ SuSu
Εχω μια απορία.Για ποιο λόγο το botox αποτελεί τροχοπαίδι στην αριστοκρατική καταγωγη?
Επίσης ισχύει το ίδιο και για τα tatoo?
Δεν έχω τίποτα απο τα δύο και θα ήθελα να διατηρήσω το αίμα μου γαλάζιο.
Ότι τον έχουμε τον καημό μέσα μας ως έθνος τον έχουμε πάντως. Βλέπε ακόμα και ξένα συγκροτήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα και βγάζουν μια μιζέρια/αρρώστια (π.χ. Radiohead, Nick Cave, Placebo, Joy Division).
"....Ίσως και για να υγράνουμε μερικά γυναικεία αιδοία ....". Πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος αρσενικός καταφεύγει σε καψουροτράγουδα το κάνει απλά για να προσεγγίση το επόμενο γυναικείο του θύμα ("δεν μπορεί, αυτό το αγορι είναι τρυφερό και ευαίσθητο" θα πει το δυνητικό γκομενάκι /στόχος του καψούρη). Αλίμονο σε εμάς ρε ψηλέ που δείχνουμε κατσαπλιοτραμπάκουλες ενώ στην ουσία είμαστε πολύ τρυφερά αγόρια!
Όσον αφορά τώρα της γυναίκες θεωρώ ότι ποτέ δεν υπήρξαν της καψούρας. Απλά όταν ακούν ένα τέτοια τραγούδι γουστάρουν γιατί φαντάζονται έναν άντρα να τους το τραγουδάει και να σέρνεται στα μωσαϊκά για την ακαταμάχητη ομορφιά τους. Έτσι δεν είναι; Δεν ταυτίζονται ποτέ με τον ήρωα/τραγουδιστή! Θα ήθελαν με τρέλα το "αγόρι" τους να ταυτίζεται ... και όταν αυτός "ταυτίζεται" (πίπες δηλαδή απλά να πηδήξει θέλει) τότε την πατάνε. Ας πρόσεχαν!!!
"Πολύ φίλος μου!"
Υ.Γ. το αριστερο μέταλ γκομενάκι με τα κόκκινα είναι πολύ φίλη μου! Ό,τι θέλεις πες μου να της πω.
Σοφά τα λόγια σου πολύ φίλε μου! Γιατί, ναι, κατά βάθος είμαστε ευαίσθητες ψυχές, οι κορασίδες όμως δείχνουν ανίκανες να το αντιληφθούν αυτό και μας περνάνε για τραμπάκουλες-γκαούτσος, από αυτούς που αν πάρουν μια γκλίτσα στο χέρι, τα πρόβατα πάνε από μόνα τους κοντά τους! Δεν πειράζει.. Οι αληθινές αρετές ενός άντρα θα ξαναγίνουν μια μέρα της μόδας. Το κλασικό δεν πεθαίνει ποτέ. Απλά γίνεται ντεμοντέ που και που, και μετά ξανά προς την δόξα τραβά. Για την ώρα έχουν πέραση τα γλυκά και χαριτωμένα, ελαφρώς αρτίστικ και ομοίως ελαφρώς μπάισέξουαλ αγόρια, από αυτά που συμβουλεύουν το κορίτσι τους τι παπούτσια να αγοράσει.. Μην ξεράσω!
Πάω να ακούσω λίγο Τρελέγκα να γουστάρω τώρα..
Ἔπεσα ἐπάνω σου κατά λάθος!
Μούτζα πού μας χρειάζεται φίλε Μουτζαχεντίν…
Καί πού νά δεῖς τί γίνεται στό Space ἐν ἔτει 2009, ὅπου διατηρῶ σήμερα μία σελίδα. Γράφουν ἀσύστολες σαχλαμάρες, ἀλληλοβρίζονται , ἀλληλοσυμπαθιοῦνται ἀλληλο-ὁτιδήποτε καί τό 99% τῆς κουβέντας εἶναι τοῦ χειρογλυκανιστηρίου.
Post a Comment