Εορταστικό ποστ

Έχω καιρό να γράψω, το ξέρω, και πως θα μπορούσα να βρω μια καλύτερη-χρονικά-συγκυρία από σήμερα που φεύγω για τριήμερο, δίνοντας σας με αυτόν τον τρόπο την ευκαιρία να σκυλέψετε αναπάντητα τη σάρκα μου; Και ναι φίλε Πουλ-Πουλ, σε εσένα αναφέρομαι. Κυρίως σε εσένα, που γνωρίζω καλά, θα πεταχτείς αμέσως να σχολιάσεις δυσμενώς την σοφία μου, όπως εκείνη αναμεταδίδεται από τα κυκλώματα του ινδερνετίου, μέσω αυτού του νέο-τρέντι σκηνικού που ονομάζεται "μπλόγκινγκ" και πηγαίνει ασορτί με κασκόλ, Γιωργάκη Παπανδρέου και "φρίσταιλ" μπαράκι..

...Και η αλήθεια είναι ότι χάθηκα τον τελευταίο καιρό, καθώς ο εργοδότης μου, ορθώς σκεπτόμενος και αυτός, με υποχρέωσε να σκάβω με μεγαλύτερη ένταση από ότι στο παρελθόν. "Breaking rocks in the hot sun..." που τραγουδούσε και ο Τζό Στράμερ. Και κάποια παλιά μου γκόμενα μου είχε δείξει κάποτε μια φράση σε έναν τοίχο "Ο Στράμερ πέθανε. Stay alive.." ή κάτι τέτοιο τέλοσπάντων. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν θυμάμαι ακριβώς το σύνθημα, αλλά το ότι δεν θυμάμαι ποια γκόμενα μου το είχε πει. Και ήταν σίγουρα γκόμενα; Μπορεί να ήταν κάποιο πλυντήριο πιάτων. Ένα ηλεκτροφόρο χέλι. Το δεξί μπάκ του Αστέρα Εξαρχείων. Ένας αφρός ξυρίσματος.. Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να απαντήσει; Κανείς! Το ενδιαφέρον με την ζωή μας είναι ότι ισχυριζόμαστε ότι μεγαλώνοντας διδασκόμαστε πράγματα. Μαθαίνουμε. Θυμόμαστε. Και στην πραγματικότητα τα πάντα βρίσκονται μέσα στο μεγάλο σέικερ του παρελθόντος. Συνήθως ο καλύτερος τρόπος για να θυμάμαι κάτι είναι να χρησιμοποιώ αθλητικούς σελιδοδείκτες, πχ: Με την Χ χωρίσαμε όταν ο Τζιοβάνι είχε κάνει χατ-τρικ με τον Ιωνικό, άρα χωρίσαμε τον χειμώνα του 2000. Άλλο παράδειγμα: Έφυγα από Γλασκώβη όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε 6-1 την Λεβερκούζεν, άρα έφυγα τον Σεπτέμβριο του 2002.

Και βέβαια, ο καθένας έχει τους δικούς του σελιδοδείκτες, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος θυμάται πότε έκανε σεξ με την Κούλα δακρύζοντας, χρησιμοποιώντας ως σελιδοδείκτη τις φάσεις του φεγγαριού. Γιατί ακόμα και αν υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος ανάμεσα μας, σκόπιμο θα ήταν να του αφαιρούσαν την άδεια να κυκλοφορεί με αιδοιοφόρα όντα, ως επικίνδυνου καταστροφέα της πιάτσας. Οι άντρες οφείλουν να οργανώνουν την μνήμη τους με βάση τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα. Ακολουθεί παράδειγμα:
-Ρε μαλάκα, πότε γνώρισες την Σοφία;
-Ήταν μια βραδιά που είχα φάει κάτι μπάμιες στην μάνα μου, και με είχαν γαμήσει. Λογικά την άνοιξη του 2005, γιατί από τότε απαγόρεψα στην μάνα μου να ξαναφτιάξει μπάμιες. Την είχα πεθάνει στο κλανίδι την γκόμενα σου λέω..

Σας το λέω φίλες μου και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Οι άντρες χωριζόμαστε σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τους κάφρους που κρύβουν την καφρίλα τους, και στους κάφρους που δεν την κρύβουν.. Και όπως είχα πει κάποτε σε μια έκρηξη σοφίας, άντρας "δώρο του θεού για τις γυναίκες" δεν υπάρχει, για τον απλούστατο λόγο ότι και οι γυναίκες δεν έκαναν ποτέ κάτι για το οποίο να αξίζουν ένα τέτοιο δώρο. Όπως και να χει, μια αληθινή γυναίκα πρέπει επίσης να ξέρει να αγαπάει αυτήν την αντρική καφρίλα. Αυτή την τυροβαρβατίλα που ώρες ώρες μπορεί να την εξοργίσει, αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτό που θα πρέπει να την εξιτάρει σε έναν άντρα. Όπως επίσης σίγουρα εξιτάρει τις περισσότερες γυναίκες και η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να εξημερώσει αυτό το άγριο θηρίο.. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το σημείο που διαχωρίζει την γυναίκα από την καλιακούδα (που λέει και ο Ζαμπούνης). Καθώς μια γυναίκα γουστάρει, ζει και αναπνέει για την αντρική βαρβατίλα, ενώ μια καλιακούδα ζει ως αποτυχημένος θηριοδαμαστής μέχρι να αντιληφθεί την αποτυχία της και να αλλάξει επάγγελμα.

...Αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα και κάπου εδώ κουράστηκα και λέω να πάω να φτιάξω καμιά βαλίτσα..

Τα λέμε...