Κατσαριδάνθρωπος: Η πρώτη επαφή

Ο Κατσαριδάνθρωπος ξύπνησε σκεπασμένος από ένα σορό σκουπίδια και με το κεφάλι του να γυρίζει σαν καρουζέλ, μαζί με τους ήχους..
Τον είχαν πετάξει σε κάποια χωματερή και δεν μπορούσε να διακρίνει τι μύριζε χειρότερα, η χωματερή ή αυτός.
Τινάχτηκε με δύναμη και πέταξε τα σκουπίδια από πάνω του.
Σηκώθηκε όρθιος και έλεγξε το τριγύρω περιβάλλον. πεινούσε αηδιαστικά πολύ. Ήθελε να πιάσει ένα πρόβατο και να το φάει ολόκληρο, αλλά γύρω του δεν υπήρχαν πρόβατα.
Έριξε ένα κατούρημα πάνω σε ένα κοντό θαμνάκι και αποφάσισε να περπατήσει ακολουθώντας το δρόμο που βρίσκονταν εκεί δίπλα.

.........

Μετά από αρκετό περπάτημα μέσα στην ελληνική φύση, περπάτημα που δεν περιγράφω, αλλά το αφήνω στον Αγγελόπουλο να το γυρίσει σε ταινία, ο ήρωας μας έφτασε για πρώτη φορά σε κατοικημένη περιοχή. Είχε βραδιάσει για τα καλά, και δεν φαινόταν ιδιαίτερα, αλλά θα έπρεπε να καλυφθεί. Αν κάποιος τον έβλεπε μπορεί να τρόμαζε και να του προκαλούσε πρόβλημα. Είδε ένα μπαρ και μπήκε μέσα..

Κάπου εδώ θα πρέπει ο αναγνώστης να κοιτάξει την από κάτω φωτογραφία του Κατσαριδάνθρωπου. Ο οποίος, αν και ήταν αρσενικός, με αντρικά γεννητικά όργανα, και όλα τα συναφή, λόγω μιας γενετικής ανωμαλίας (της μοναδικής), έπασχε από γυναικομαστία, με αποτέλεσμα τα στήθη του να ξεχωρίζουν επαρκώς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι ξεκάθαρα μεγαλύτερα και ομαλότερα σχηματισμένα ακόμα και από της Πάμελα Αντερσον!Ένα πρόβλημα που δεν θα ήταν τόσο σημαντικό αν ο Κατσαριδάνθρωπος δεν είχε μπει στο λάθος μπαρ, την λάθος στιγμή.



Από τα ηχεία ακούγονταν αγνή ελληνική λαϊκή μουσική, Τερλέγκας ή Στανίση. Δεν έχει σημασία. Είναι σχεδόν το ίδιο έτσι και αλλιώς. Μια παρέα ντεμί πιωμένων τύπων κοίταξαν αμέσως προς το μέρος του και άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Ο Κατσαριδάνθρωπος τους αντιλήφθηκε και έστρεψε γρήγορα το βλέμμα του προς τον μπάρμαν.
-Ένα ουίσκι και μια μπριζόλα, είπε, παριστάνοντας τον αδιάφορο.
Ο Μπάρμαν, δεν ασχολήθηκε καθόλου με την εμφάνιση του. Ένας καλός επαγγελματίας δεν ενδιαφέρεται για το παρουσιαστικό των πελατών του, όσο περίεργο ή άσχημο και αν είναι αυτό.
Η παρέα δίπλα εξακολουθούσε να τον περιεργάζεται, ώσπου ένας από τους τύπους σηκώθηκε και άρχισε να κινείται προς το μέρος του. Η κατάσταση μύριζε μπαρούτι. Αν κάτι στράβωνε θα έπρεπε να τους σκοτώσει όλους, και παρά τα ζωώδη ένστικτα του, δεν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο. Υπήρχε ακόμα ανθρωπιά μέσα του. Έσφιξε τις γροθιές του και κοίταξε προς το μέρος του τύπου που πλησίαζε, χαμογελώντας.
-Θα θέλατε κάτι; ρώτησε τον άγνωστο όταν είχε πλέον φτάσει δίπλα του
-Εεε.. Μήπως είστε η κυρία Μανωλίδου; Η Ευγενία Μανωλίδου; Ξέρετε, είμαι μεγάλος θαυμαστής σας και έλεγα αν θα θέλατε να μου δώσετε ένα αυτόγραφο.

Ο Κατσαριδάνθρωπος αιφνιδιάστηκε. Ο περίεργος τύπος δεν προσπάθησε να του επιτεθεί. Απλά τον είχε μπερδέψει με κάποια γυναίκα.
Στην συνέχεια χαμογέλασε και μη θέλοντας να δώσει συνέχεια του απάντησε ευγενικά πως απλά μοιάζουν και ίσως να έχουν κάποια μακρινή συγγένεια.
Ο περίεργος τύπος κοντοστάθηκε για λίγο και μουρμούρισε ξύνοντας την καράφλα του "μα, μοιάζετε τόσο πολύ" έως ότου ζήτησε συγγνώμη για την ενόχληση και έφυγε, επιστρέφοντας στην παρέα του.
Ο Κατσαριδάνθρωπος ξεφύσησε ανακουφισμένος και γράπωσε τα αρχίδια του για να βεβαιωθεί πως είναι ακόμα αρσενικός. Ναι! Ήταν ακόμα στη θέση τους!
Δε πρόλαβε να κατασπαράξει τη μπριζόλα του, όταν ο μπάρμαν τον σκούντηξε στην πλάτη:
-Ξέρετε, νομίζουν ότι είστε η κυρία Μανωλίδου, και έχουν μαζευτεί δημοσιογράφοι απ έξω για να σας φωτογραφίσουν. Θα ήθελα να φύγετε γιατί έχει δημιουργηθεί αναστάτωση στους υπόλοιπους θαμώνες! το ποτό και η μπριζόλα κερασμένη από εμένα, απλά θα ήθελα να φύγετε!

..... Κάπου εδώ σε κάθε αντίστοιχη ιστορία, χωρίς λόγο οι διάφοροι παρατρεχάμενοι σπάνε τα αρχίδια του λάθος ανθρώπου (ή κατσαριδανθρώπου) απλά και μόνο για να δούμε την πρώτη βίαιη αντίδραση του ήρωα μας!
Σε αυτή την ιστορία όμως ο κατσαριδάνθρωπος σηκώθηκε, ευχαρίστησε για το κέρασμα τον μπάρμαν και έφυγε τρέχοντας προς την τουαλέτα. Σκαρφάλωσε στον φωταγωγό και εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα.
Ήταν ή πρώτη φορά που είχε νοιώσει να είναι αυτός το θήραμα και αναρωτιόταν..
Ποια στο πούτσο είναι η Ευγενία Μανωλίδου;

Κουλουριασμένος σε μια βρώμικη παλιά αποθήκη, χάιδεψε τα βυζιά του εως ότου αποκοιμήθηκε. Η σκέψη του ήταν πλέον μια. Αν έμοιαζε τόσο πολύ σε αυτή την τύπισα, ίσως να υπήρχε ελπίδα και για αυτόν να επιβιώσει μέσα στον κόσμο των ανθρώπων.

Τα πράγματα όμως δεν θα ήταν τόσο απλά για τον Κατσαριδάνθρωπο. Αυτό που δεν του είχαν πει ήταν πως πριν από αυτόν είχαν ξαμοληθεί ελεύθερα στον πλανήτη και άλλα πειράματα, προηγούμενης γενιάς και πλήρως αποτυχημένα, τα οποία είχαν σχηματίσει ομάδες μεταξύ τους και προσπαθούσαν και αυτά να καταλάβουν τον πλανήτη.
Ακόμα χειρότερα για αυτόν, γνώριζαν ήδη για την ύπαρξη του. Γνώριζαν ότι βρίσκονταν και αυτός κάπου εκεί γύρω και θα τον κυνηγούσαν μέχρι τελικής πτώσης. Θα τον κυνηγούσαν μέχρι να τον έλιωναν κάτω από τις σόλες των παπουτσιών τους.
Η Μανωλίδου ήταν μόνο μια από "αυτούς". Ο Άδωνις το ίδιο. Υπήρχαν χιλιάδες αποτυχημένες διασταυρώσεις ανθρώπινου με ζωικό DNA που κυκλοφορούσαν ελεύθερες εκεί έξω.
Άνθρωποι-ακρίδες, άνθρωποι-γουρούνια, άνθρωποι-αράχνες και πολλά άλλα.
Ο Κατσαριδάνθρωπος είχε σχεδιαστεί για να τα βάλει με όλους αυτούς και να τους κερδίσει.