Thursday, March 22, 2007

Το top 5 των καταστροφικών ταινιών...

Μετά από παραίνεση του καλού μου φίλου, Matt Cale, Ξεκινάω αυτό το μπλόγκ με την παρουσίαση 5 ταινιών που έβλαψαν ανεπανόρθωτα τους ανθρώπους του τόπου μας.

Τιτανικός: Μια από τις μεταβλητές που προσδιορίζουν την συνάρτηση βλακείας ενός ανθρώπου σχετίζεται με την συμπάθεια του προς αυτήν την ταινία. Ένα νερόβραστο λαβ στόρυ. Ένα πλοίο που βουλιάζει. Φτωχοί, πλην τίμιοι Ιρλανδοί που χορεύουν ενώ βυθίζονται. 194 λεπτά ταινίας, εκ των οποίων τα πρώτα 150 απλώς μας περιγράφουν μια κρουαζιέρα, ακριβώς σαν επεισόδιο του love boat. Έρωτες. Ίντριγκες. Πάθη. Η καταστροφή διαρκεί για περίπου 45 λεπτά στο τέλος και δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από μία επίδειξη του «πως καταστρέφουμε ένα πλοίο εκατομμυρίων(;) για να μπαλαμουτιάσετε την γκόμενα σας καλύτερα»

Η ταινία αποτελεί έναν καλό τρόπο για να ξεχωρίζετε τους φυσιολογικούς από τους εντελώς καθυστερημένους που βρίσκονται γύρω σας, και αυτό είναι αρκετά καταστροφικό από μόνο του..

Ο Στρατιώτης Ράιαν και η διάσωση αυτού: Δεν θα ασχοληθώ με την καθεαυτό ταινία τη πλοκή και το σενάριο της, αλλά με το περιβόητο σχόλιο που την συνόδευε από τα πλήθη των εκστασιασμένων που την παρακολούθησαν: «Απίστευτα ρεαλιστική»… Θυμάμαι να ακούω αυτή την ατάκα από κάθε τυχαίο τύπο και κάθε μπασμένη γκόμενα, προσπαθώντας να αντιληφθώ πως είναι δυνατό μια 15χρονη σπυριάρα ή και ένας 35χρονος φαφλατάς να μπορεί να κρίνει ως «ρεαλιστική» μια πολεμική ταινία. Προφανώς οι γονείς μου με έκρυψαν σε κάποιο σπήλαιο όταν ήμουν μικρός και ενώ εγώ μεγάλωνα πίνοντας κατσικίσιο γάλα οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας βρίσκονταν στο πεδίο της μάχης εισπνέοντας τη γλυκιά μυρωδιά του αίματος…

Για να μην πω περισσότερα, η ταινία αυτή έκανε τον κάθε ελληναρά κουράδα να πιστεύει ότι έχει δει πως ακριβώς είναι ο πόλεμος. Οι ίδιοι ακριβώς αυτοί κουράδες, πιστεύουν ότι θα πάρουν το ντουφέκι τους και θα κατακτήσουν την Πόλη, γιατί τα έχουν μεγάλα και μαλλιαρά, ακριβώς όπως τα είχε και ο Κολοκοτρώνης.

Ταινίες σαν και τη «διάσωση», κάνουν τους ανά τον κόσμο φαφλατάδες να καυλώνουν και τους βυθίζουν ακόμα περισσότερο στο παραλήρημα τους.

Πριτι γούμαν: Εδώ πραγματικά μιλάμε για τον ορισμό της καταστροφικής ταινίας. Εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι το «Η πόρνη που έγινε πριγκίπισσα». Μια ταινία που έκανε τον μύθο του καβαλάρη με το άσπρο άλογο ποιο δυνατό από ποτέ. Για κάθε γκόμενα αυτού του πλανήτη έγινε πλέον βεβαιότητα το ότι, αφού και μια κοινή πόρνη μπορεί να έχει για γκόμενο έναν τυπά σαν τον Ρίτσαρντ Γκίρ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι υπάρχει ένας Γκίρ για όλες! Φυσικά από το όλο στόρυ αφαιρέθηκε εντελώς η ωμή πραγματικότητα ότι κανείς, μη νταβατζής- μπεκρής ή τζανκι δεν θα έπαιρνε ποτέ στα σοβαρά μια πόρνη, ενώ φυσικά κανείς δεν ασχολήθηκε και με το εν γένει παρουσιαστικό της πρωταγωνίστριας, που αντίθετα με τα συνηθισμένα του χώρου, ούτε χαρακιές είχε, ούτε σπασμένα δόντια, ούτε πίτα στην κοκαΐνη ήταν.

Η ταινία αυτή αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του ρεαλισμού και την έναρξη του πορνορομαντισμού. Οι γυναίκες πλέον είχαν βρει την αλήθεια στην ιστορία της φτωχής πόρνης, γιατί ότι και να γίνει, παντού υπάρχει ένας Γκίρ! Απλά καταστροφική ταινία…

Φόρεστ Γκάμπ: Ή διαφορετικά, «αποθεώστε την βλακεία και δουλεύτε, σκύλοι!».

Η ιστορία ενός βλάξ ο οποίος λόγω της επιμονής του και σπουδαίος γίνεται και παρόν σε κάθε σημαντική στιγμή της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας βρίσκεται. Με βασικό ηθικό δίδαγμα της ταινίας το ότι η προσπάθεια ανταμείβεται, χιλιάδες καθημερινοί άνθρωποι συνέχισαν να λιώνουν στη δουλειά (τώρα ποιο εντατικά από ποτέ), προκειμένου να αδράξουν την ευκαιρία της στιγμής που μπορεί να τους κάνει σπουδαίους.

Η ταινία αυτή λοιπόν ήταν κάτι σαν “Brainwash & Go”. 2 σε 1. Δίνοντας στους βλάκες το χειροκρότημα που τους άξιζε, έκανε τους υπόλοιπους να νοιώθουν καλύτερα για την ηθική αποκατάσταση των ηλιθίων, ενώ το παραμύθι του «δούλευε εσύ και μια μέρα θα αποζημιωθείς» πήρε το πουσάρισμα που πάντοτε επιζητούσε.

Απλά θλιβερή.

Κοκτέιλ: Σε καιρούς χαλεπούς, όπου τα μπαρ για την ελληνική κοινωνία ήταν τόπος όπου σύχναζαν έκλυτοι και ακόλαστοι άνθρωποι, πιστολέρο και αντεροβγάλτες, πόρνες και πρεζάκια, μια ταινία τόλμησε να προβάλει τον μπάρμαν ως είδωλο. Ως εργαζόμενο/χομπίστα με αρχές και ήθος, με ταλέντο στο πήδημα, στο καμάκι, στην ποίηση. Με τις σπουδές του, αλλά και την εν γένει μόρφωση του.

Το Κοκτέιλ ήταν η ταινία που έκανε τον Μπάρμαν αναπόσπαστο μέρος του Μπαρ. Έναν λόγο για να πάει κανείς. Πολλές φορές, τον μοναδικό λόγο. Στην πορεία της ιστορίας βέβαια και τα υπόλοιπα στελέχη του μπαρ απέκτησαν κύρος. Ο Μπάρμαν παρέμενε η κορυφή της πυραμίδας, αλλά πλέον μέχρι και ο πορτιέρης, ο τύπος με το γκρι κουστουμάκι που κάθεται στην πόρτα και ξεροσταλιάζει, είχε το δικό του κοινό.

Υπήρχαν πλέον είδωλα για όλα τα γυναικεία γούστα σε ένα μπαρ, και όλοι τους όφειλαν να είναι ταλέντα στο καμάκι, στο πήδημα, στην ποίηση, όπως ακριβώς και ο Τομ, στην αλησμόνητη ταινία των 80s που αποκατέστησε με την σειρά της μια ακόμα μέχρι πρωτινός αδικημένη κοινωνική ομάδα, εκείνη των «Μπαρτέντερς».

Απλά αστεία!

*Ήθελα επίσης να τοποθετήσω στην λίστα και τα «Φαστ εντ φιούριους» και «6η αίσθηση». Το πρώτο γιατί αποτελεί έναν διθύραμβο για την καγκουριά και το δεύτερο γιατί χάρισε στον έλληνα ξανά την ελπίδα του μεταφυσικού..

0 κουτουράδες: