Όταν τα κανθαροειδή μιλούν...

Το σκατό του Ελέφαντα ζυγίζει μέχρι και 150 κιλά. Μια κατάσταση δυσάρεστη, από αυτές που μπορούν υπό συνθήκες να σε κάνουν να αναφωνήσεις "είμαι βουτηγμένος στα σκατά ως το λαιμό", εάν βέβαια βρεθείς κάτω από τον πισινό του ζώου τη στιγμή της αφόδευσης.

Το ενδιαφέρον βέβαια δεν εντοπίζεται στο μέγεθος ή στο βάρος της κουράδας, αλλά στον μικρόκοσμο που αναπτύσσεται επάνω της.
Για να γίνω σαφής, πάνω στην επιφάνεια μιας πελώριας ελεφαντοκουράδας, μια θηλυκή σκαθαρίνα σχηματίζει μια μπάλα σκατού την οποία και χρησιμοποιεί ως εργαλείο σαγήνευσης του αρσενικού κανθάρου. Ο αρσενικός κάνθαρος, ως άλλος ιθαγενής, σαγηνεύεται από την κουράδα σαν να βλέπει χαντρούλες και καθρεφτάκια, και έτσι πέφτει άκοπα στην βρωμερή αγκαλιά της σκαθαρίνας.

Η κοπρολαγνεία του αρσενικού σκαθαριού, σε έναν κόσμο γεμάτο σκατά δεν είναι έγκλημα, μηδέ ηθικά κολάσιμη πράξη. Δεν παύει όμως να μεταφέρει δεκάδες μηνύματα και για τον υπόλοιπο σκατόκοσμο μας. Η εξαγορά του αρσενικού από το θηλυκό είναι μια κατάσταση υπαρκτή για κάθε είδος που κατοικεί στον πλανήτη, απλά τα υπόλοιπα ζωντανά δεν συμπαθούμε το σκατό τόσο, όσο οι μύγες και τα σκαθάρια. Άλλη διαφορά πάντως δεν βλέπω.

...Ξεπηδώντας τώρα από την σκατοκουβέντα, θυμήθηκα το Σαββατόβραδο, όταν και βρέθηκα σε ένα -ας πούμε- κλαμπάκι της Αθήνας. Αναρωτιόμουν κοιτώντας τον κόσμο να χορεύει τριγύρω μου, ποιος άραγε να αντικατέστησε τους ανθρώπους με ρομπότ, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα...