Ξυπνάει ο έφηβος μέσα μου...

Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το μπλόγκινγκ. Όχι ότι το αντιπαθώ, αλλά δεν τρελαίνομαι κι όλας για χάρη του. Εμένα μου αρέσει απλά να γράφω. Κατά προτίμηση μου αρέσει να γράφω φανταστικές ιστορίες, αλλά την πρώτη και τελευταία μου λογοτεχνική απόπειρα την έκανα το 2004 και από τότε δεν έχω χρόνο ούτε για να σκεφτώ μια ιστορία, πόσο μάλλον για να την γράψω.

Μου αρέσει επίσης να γράφω συνθήματα σε τοίχους, αρκεί να μην κινδυνεύω να με συλλάβουν, οπότε προτιμώ να μην το κάνω καθόλου.. Κάποτε, στο λύκειο, είχα γράψει "Γαμήστε τους καθηγητές" στον τοίχο του προαυλίου. το επόμενο πρωί με κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του. Με μπινελίκωσε και μου είπε να ψάξω σχολείο για να συνεχίσω. Εγώ αρνήθηκα ότι είχα αναμιχθεί με το συμβάν, αλλά η σχολική δικαιοσύνη είναι λίγο μονόχνοτη και συνήθως δεν υπάρχει δυνατότητα για υπεράσπιση. Επίσης, μη γνωρίζοντας ότι θα μπορούσα να προσφύγω α.στην Ουνέσκο β. στο συμβούλιο της επικρατείας, θεωρώντας ότι μια τέτοια απόφαση θα προσέβαλλε βάναυσα τα ατομικά μου δικαιώματα, προτίμησα να ορκιστώ "μα τη μπαναγία! Δεν το έκανα εγώ κύριε διευθυντά" και εν συνεχεία να υποσχεθώ ότι θα είμαι αγγελούδι για όλη την υπόλοιπη σχολική χρονιά. Το έκανα, πήρα άφεση και έπαιξα και καλά στο σχολικό πρωτάθλημα μπάσκετ στη συνέχεια. Πρώτα βεβαίως είχα κάνει τον μπογιατζή για να επαναφέρω τον τοίχο στην αρχική του κατάσταση.

Τώρα μάλιστα που το σκέφτομαι, αυτή ήταν η πρώτη μπλόγκινγκ εμπειρία μου. Ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκα ανοιχτά με τους γύρω μου την απλοϊκή-οργισμένη-εφηβική σκέψη μου, γράφοντας την σε έναν τοίχο και διατηρώντας ταυτόχρονα μια σχετική ανωνυμία.. Αν το συγκρίνει κανείς με το μπλόγκινγκ, τα στοιχεία της απλοϊκότητας, της οργής και της ανωριμότητας εξακολουθούν και υφίστανται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ομοίως διατηρείται ανέπαφο και το στοιχείο της ανωνυμίας. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι δεν γράφουμε πλέον σε τοίχο..