Παραμυθάκι

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, σε μια μακρινή και φανταστική χώρα, υπήρχε ένας πανίσχυρος άνδρας, ο "Μεγάλος", που όλοι ήθελαν να βρεθούν στη δούλεψη του. Είχε ψαροπωλεία και ένα ολόκληρο δάσος υλοτομίας δικό του. Είχε ενεχυροδανειστήρια. Είχε χωράφια και χιλιάδες σκλάβους. Και τι δεν είχε!

Εκείνα τα χρόνια, ένας νεαρός, γλοιώδης τύπος, κομματάκι πριξαρχίδης, ονόματι Τζουμπάκα, είχε περάσει στη δούλεψη του μεγάλου. Θεωρητικά, δεν ήταν και σπουδαίο απόκτημα, αφού μήτε να ψαρεύει ήξερε, μήτε να κόβει ξύλα. Ήξερε όμως να πρήζει τα αρχίδια του κοσμάκη μέχρις ότου να γινόταν το δικό του, και ο Μεγάλος τότε έκρινε ότι θα ήταν καλός και χρήσιμος για τις δουλειές του..

Λίγα χρόνια πέρασαν και ο Μεγάλος, παράξενος άνθρωπος γαρ, βαρέθηκε τον Τζουμπάκα και τον ξαπόστειλε, παίρνοντας στην θέση του ένα αρχαίο ερμαφρόδιτο ων, την Φακλάνα, που έπρηζε τα αρχίδια εξίσου καλά, δεν ήταν όμως το ίδιο επικίνδυνα φιλόδοξη...

Οι εποχές πέρασαν και ο Μεγάλος, ήθελε να μεγαλώσει και άλλο. Να γίνει πελώριος. Οι καιροί απαιτούσαν συμμαχίες και εκείνος, κορόιδο δεν ήταν, σύναψε κάμποσες. πήρε τότε με το μέρος του έναν καλό παίχτη, έναν παίχτη έμπειρο και πονηρό. Τον Μαύρο Τζακ. Μαζί ένωσαν κάποια από τα μαγαζιά τους, έφτιαξαν την "Κολοσέουμ inc." και κονομούσαν αβέρτα. Ο Μεγάλος σεβόταν τον Μαύρο για τις γνώσεις του και ο Μαύρος τον Μεγάλο για το μεγαλείο του και όλα κυλούσαν όμορφα...

..Μέχρις ότου ένα παλιός γνώριμος, ένα γλοιώδες πλάσμα από το παρελθόν, εμφανίστηκε στον ορίζοντα. ο Τζουμπάκα, καβάλα στ' άλογο του, έμελλε να αρχίσει και πάλι να πρήζει τα αρχίδια του Μεγάλου... Δεν ήταν πια ένας μικρός τρομπάκος όπως κάποτε, μα είχε αρχίσει να μεγαλώνει επικίνδυνα και να κάνει μπίζνες σε χωράφια διπλανά απ' του Μεγάλου..

Ένα πρωί, λοιπόν, χτύπησε την πόρτα του Μαύρου Τζακ, που είχε αναλάβει το κουμάντο στην "Κολοσέουμ inc."

-Μαύρε. Ιτς μι, Τζουμπάκα! Ξέρεις, εγώ είμαι τζέντλεμαν και στην λάσπη δε θα βουτήξω για να παλέψω. Θα παίξω τίμια και καθαρά και επειδή κάποτε και οι δυο στα ίδια ήμασταν, στο λέω ξεκάθαρα, πως αύριο, πουρνό πουρνό, θα στείλω καβαλάρηδες και 20 σακιά λίρες. Εσύ θα πάρεις τις λίρες και θα φύγεις από εδώ χωρίς πολλές κουβέντες.. Κατά το μεσημεράκι, εγώ θα είμαι το νέο μπος.

Ο Μαύρος Τζακ, σάστισε. Δεν απάντησε τίποτα και έκλεισε βιαστικά την πόρτα..
Αμέσως μετά έτρεξε στον Μεγάλο:
-Μεγάλε, εγώ δε θα σε προδώσω, εσύ όμως δώσε μου μια λύση...
Ο Μεγάλος βλαστήμησε και γαμοσιχτίρισε..
-Ο καταραμένος Τζουμπάκα! Πάντα ενοχλητικός σαν σπυρί στο κώλο ήταν του λόγου του.. Άκου Μαύρε, στείλε τώρα καβαλάρηδες με 10 σακιά λίρες στο δικό του μαγαζί. δεν θα τα δεχτούν ποτέ, αλλά θα είναι τόσο απασχολημένοι με τους ανθρώπους μας, που οι δικοί τους δεν θα έρθουν ποτέ..

Όντως, έτσι και έγινε, και ο Τζουμπάκα έμεινε και πάλι με το πουλί στο χέρι και το ίδιο βράδυ ορκίστηκε στον Τουτάτις να πάρει την εκδίκηση του μια μέρα. να βρει και αυτός συμμάχους και να κλέψει κάτι άλλο. Κάτι πιο πολύτιμο για τον Μεγάλο. Κάτι που να τον κάνει να μετανιώσει για ότι του είχε κάνει μέχρι εκείνη τη μέρα..

Και είναι αλήθεια, ο Μεγάλος, είχε στην κατοχή του ένα ανεκτίμητο πετράδι, με αρχαία -υποτίθεται- μαγεία. Ένα πετράδι που κάθε πρωί το καμάρωνε και φανέρωνε την δόξα και το μεγαλείο του. Χωρίς αυτό δεν θα ήταν τόσο μεγάλος... Αυτό λοιπόν θα έπρεπε να του κλέψει ο Τζουμπάκα. Το πετράδι!

Πως θα τα κατάφερνε όμως μονάχος του; Έπρεπε να βρει τους κατάλληλους συμμάχους. Κάποιους που να τους έπειθε με τα λόγια να πολεμήσουν στο πλευρό του, έτοιμοι να πεθάνουν για να αγγίξουν το πετράδι. Και όντως κάποιοι υπήρχαν. Μια αρχαία φατρία Ντουάρφς που ποθούσαν το πετράδι από την ημέρα που είδαν το φως του ήλιου, έμοιαζαν να είναι οι κατάλληλοι σύμμαχοι. Οι Ντουάρφς ήθελαν τόσο πολύ το πετράδι, που ο μύθος λέει πως αυνανίζονταν κοιτώντας πίνακες που το απεικόνιζαν..

Ας σημειωθεί εδώ πως οι Ντουάρφς, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι σπουδαίοι πολεμιστές, μα φτωχοί στο μυαλό, και αυτό έκανε την αποστολή του Τζουμπάκα ακόμα ευκολότερη. Κάμποσοι μέσης νοημοσύνης μαχητές θα τον ακολουθούσαν στη μάχη για την αρπαγή του πετραδιού. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς πολλές ερωτήσεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι Ντουάρφς είχαν στο πλευρό τους και χιλιάδες Ουρουκ-Χάι, πρωτόγονους πολεμιστές, έτοιμους να χύσουν το αίμα τους ακολουθώντας τους αφέντες τους!

Όταν όλα ήταν έτοιμα και ο Τζουμπάκα είχε πάρει στο πλευρό του τους Ντουάρφς και τον στρατό τους, είχε πλέον ξεκινήσει την τελική του μάχη, ροκανίζοντας μέρα με την μέρα τον Μεγάλο, σαν παξιμάδι.. Κάθε μέρα πολιορκούσε το κάστρο του και κάθε μέρα ονειρεύονταν την στιγμή που θα κρατούσε το πετράδι στα χέρια του. Τη στιγμή που θα είχε τιμωρήσει τον Μεγάλο που τόσες φορές τον υποτίμησε, και τότε, θα ήταν η ώρα που θα αντάλλασσε το πετράδι με τον δικό του έρωτα, με την "Κολοσέουμ inc."...
ή μπορεί και όχι..

**Τελευταία παράμετρος: Ο Μεγάλος, δεν είχε πάψει ποτέ να είναι ένας έμπιστος και καλός φίλος της βασιλικής οικογένειας. Ο καλύτερος όμως φίλος του βασιλιά, εκείνες τις μέρες, ήταν ο Τζουμπάκα!