Στα χνάρια του Μπακούνιν...

Η εικόνα του Γιωργάκη, του πολιτικού με το βαρύ όνομα που πασχίζει να μιμηθεί τη φωνή του πατέρα του, πέρασε σαν ρουκέτα μπροστά από τα μάτια μου... Συγκινήθηκα... Έκλαψα... Σκέφτηκα καλύτερα...

Όταν ο Γιωργάκης, που έχει κάρτα διαρκείας στο Ντα Κάπο, που κυκλοφορεί στα Β.Π. με το μπλεϊζεράκι στον ώμο, που κάθε πρωί πηγαίνει για τζόκινγκ παρέα με την ασφάλεια του, μας μιλάει για σοσιαλισμό και αυτοπαρουσιάζεται ως μεσσίας και σημαιοφόρος της κεντροαριστεράς, τότε διαπιστώνω ότι οι ταμπέλες στις μέρες μας έχουν καθαρά τυπικό χαρακτήρα. Είναι κάτι σαν το όνομα μας. Χρησιμοποιούνται για να μην μας λένε: "Έι, εσύ. Ψιτ. Φίλε!". Προσδιορίζουν μια ταυτότητα και τίποτα παραπάνω. Είναι κάτι σαν λεζάντα σε καρικατούρες. Ο Γιωργάκης στην δική του καρικατούρα θέλει να μπει ως λεζάντα: "Ένας μεγάλος σοσιαλιστής". Και πείτε μου τώρα εσείς, πάει η καρδιά σας να του το αρνηθείτε; Όχι πείτε μου! Σοσιαλιστής θέλει ο Γιωργάκης; Σοσιαλιστή θα τον λέμε. Θέλει και παγωτό το παιδί; Άντε, να του πάρουμε και παγωτό γιατί τα αγοράκια δε κάνει να ζηλεύουν. Τι; Θέλει να γίνει και πρωθυπουργός μια μέρα; Πριτς! Αυτό το χατίρι δεν θα του το κάνουμε. Λυπάμαι.

Πάμε παρακάτω..

Ένας φίλος μου ισχυρίζεται πως είναι σοσιαλιστής. Σαν τον Γιωργάκη, καλή ώρα. Αυτός λοιπόν ο σοσιαλιστής είναι και μεγάλος λάτρης της Ρεάλ Μαδρίτης. Ίσως μάλιστα να υποστηρίζει περισσότερο την Ρεαλ από ότι τον Παναθηναϊκό. Αναρωτήθηκα λοιπόν κάποια στιγμή, πως γίνεται να υποστηρίζει ένας σοσιαλιστής την πιο δεξιά ομάδα του πλανήτη, αυτήν που ακόμα και κάποιοι Μαδριλένοι, οι μη-δεξιοί, αντιπαθούν (Οι αριστεροί είναι με την Ατλέτικο).

Για τους μη γνωρίζοντες, η Ρεάλ υπήρξε στο παρελθόν η εκλεκτή ομάδα του Φράνκο, της χούντας και του καθεστώτος, ενώ σήμερα είναι μια ομάδα με ξεκάθαρη δεξιά ιδεολογία. την υποστηρίζουν και την ακολουθούν όλοι οι εθνικιστές και οι δεξιοί της Ισπανίας. Και καλά κάνουν (αλίμονο αν ήταν με την Μπάρτσα).
το να υποστηρίζει όμως κανείς την Ρεαλ και ταυτόχρονα να δηλώνει και σοσιαλιστής είναι εντελώς παράλογο.. Κάτι τέτοιο δηλώνει είτε ανοησία, είτε άγνοια. Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι άλλο πράγμα το ποδόσφαιρο και άλλο η πολιτική. Σωστό εν μέρει, δεν ισχύει όμως για την περίπτωση της Ρεαλ. Ρωτήστε έναν Ισπανό και θα σας πει. Ρωτήστε έναν Κύπριο για την Ομόνοια και τον ΑΠΟΕΛ. Έναν Γερμανό για την St.Pauli. Υπάρχουν ομάδες που η ιδεολογία τους ξεπερνά το γκαζόν. Ξεπερνά ακόμα και τα κοινωνικά στεγανά. Υπάρχουν ομάδες που ταυτίζονται με πολιτικούς χώρους από την γέννηση τους μέχρι και σήμερα και η Ρεαλ είναι μια από αυτές.

Από την πλευρά του φίλου μου όμως υπάρχει και ένας αντίλογος σε όλα αυτά. Υποστηρίζει, λέει, την Ρεάλ γιατί από μικρός θαύμαζε τον Μπουντραγκένιο*. Έχει και έναν καλό λόγο λοιπόν. Πραγματικά. Να υποθέσω ομοίως ότι και ο Γιωργάκης είναι σοσιαλιστής γιατί από μικρός θαύμαζε τον πατέρα του.. ε;

*Εμίλιο Μπουντραγκένιο= Μεγάλο αστέρι της Ρεαλ Μαδρίτης την δεκαετία του 80. Γνωστός και ως "ο γύπας"