Καλλιτέχνης

Καλλιτέχνης ονομάζεται αυτός που τράβηξε την παρακάτω φωτογραφία και ισχυρίστηκε ότι τον ενέπνευσε το τοπίο…
Ευχαριστώ πολύ

Big Foot

Χρόνια τώρα η επιστημονική κοινότητα ταλανίζοταν από ένα σπουδαίο ερώτημα. Δεκάδες χιλιάδες ερευνητές αφιέρωσαν την ζωή τους στην αναζήτηση εκείνου, του μοναδικού, του σπάνιου είδους του ζωικού βασιλείου, του Sasquatch, ή για τους μη γνωρίζοντες, του Big Foot.

Μη βιαστείτε να χλευάσετε. Big Foot πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το ότι μέχρι πρότινος δεν τους είχαμε συναντήσει, είναι άλλο θέμα. Το να πιστεύει κανείς στην ύπαρξη των Big Foot όμως είναι αντίστοιχο με το να πιστεύει στην ύπαρξη ενός θεού. Δεν χρειάζεται να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο για να αισθανθείς την ύπαρξη του.. Την νιώθεις..

Χθες λοιπόν συναντήθηκα, εντελώς τυχαία, με τον διάσημο βοτανολόγο/βιολόγο Dr. Grizzly, και όπως πάντοτε, την συζήτηση μας μονοπώλησε η μελέτη του για αναζήτηση Sasquatch στην Πίνδο. Μόνο που αυτή τη φορά, πίσω από αυτά τα μαύρα γυαλιά τα μάτια του Δρ. Γυάλιζαν. Το πάλαι ποτέ αινιγματικό του βλέμμα είχε αντικατασταθεί από χαμόγελο ικανοποίησης. Κρυμμένος μέσα στη καμπαρτίνα του, έσκυψε και μου ψιθύρισε στο αυτί: “Πέτυχα μερικά από αυτά τα μπάσταρδα στην Πίνδο. Είναι σκληρά καρύδια και αναγκάστηκα να καθαρίσω μερικά.” Στη συνέχεια έβγαλε από την τσέπη του μια φωτογραφία και την έχωσε στη χούφτα μου. “Ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια. Εγώ όμως πρέπει να επιστρέψω στην Πίνδο. Πρέπει να σκοτώσω και αλλά πριν γίνουν επικίνδυνα. Φρόντισε να το πεις παντού.. Ωχ, κοίτα! Ένα ιπτάμενο ταξί…” Έστριψα το βλέμμα μου για να δω τον ιπτάμενο ταρίφα. Δεν υπήρχε πουθενά… Όταν γύρισα να ξανακοιτάξω τον Δρ. είχε εξαφανιστεί. Πονηρό κάθαρμα! Με φόρτωσες με κάτι τόσο σπουδαίο και έγινες καπνός. Γύρισες ξανά στην άγρια φύση να σκοτώσεις Bigfoot, να παίξεις σκουός, να καπνίσεις όπιο, και άφησες εμένα εδώ να παλέψω με τα θηρία του πολιτισμού που τόσο θα με αμφισβητήσουν.. Ας είναι παλιόφιλε.. Ας γίνει έτσι…

Cocaine Cowboys

Έχοντας διαβάσει αρκετά καλά λόγια σε ξένα sites, αποφάσισα να παρακολουθήσω και εγώ το ντοκιμαντέρ του Billy Corben, Cocaine Cowboys. Ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής 2006 που δεν παίχτηκε ποτέ στις αίθουσες της χώρα μας και δεν ξέρω αν μπορεί να το βρει κανείς και σε dvd Club.

Καθώς δε, είναι ντοκιμαντέρ, δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο κριτικής, σε θέματα σεναρίου ή απόδοσης των ηθοποιών, παρά μόνο στο κατά πόσον ήταν καλογυρισμένο και κατατοπιστικό, πράγματα για τα οποία μπορώ και να εγγυηθώ.

Κατά τ’αλλα το όλο ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην καθεαυτό ιστορία η οποία αφορά την μαφία της κοκαΐνης που παρέσυρε το «Λουτράκι» της 10ετίας του 70, το Miami, σε ξέφρενους ρυθμούς με αποτέλεσμα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 να θεωρείται η νούμερο ένα πόλη των Ηνωμένων πολιτειών σε εγκληματικότητα, ναρκωτικά, διασκέδαση αλλά και αναδόμηση.

Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει συνεντεύξεις από τους εισαγωγείς και διακινητές της κοκαΐνης, από τους εκτελεστές της σπείρας, αλλά και από τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν.

Οι κατά τη γνώμη μου 10 πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες ήταν:

1. Το Miami ήταν τουριστικό θέρετρο για ηλικιωμένους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70, για αυτό το λόγο και αποτέλεσε μια δελεαστικότατη «ανοχύρωτη πόλη» για τους νονούς της κοκαΐνης.
2. Ο δαιμόνιος John Roberts μαζί με τον πιλότο Mickey Munday, ήταν από τους πρώτους που κατάστρωσαν εξαιρετικά ευφάνταστα σχέδια για την εισαγωγή και διανομή κοκαΐνης, από την Κολομβία στο Μαϊάμι και εν συνεχεία σε ολόκληρες τις Η.Π.Α.
3. Ο Jon Roberts, δημιούργησε μια μυθική περιούσια από τις δραστηριότητες του αυτές, για την οποία όμως δεν ρωτήθηκε ποτέ από τις αρχές, λόγω της άριστης συνεργασίας του με τους ρεπουμπλικάνους (οι δωρεές του ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο δολάρια το χρόνο). Ενδεικτικά, η περιουσία του συμπεριλάμβανε 45 άλογα ιπποδρόμου, πάνω από 10 club και μερικά οικοδομικά τετράγωνα στο κέντρο της πόλης.
4. Ο ίδιος γελούσε με την σειρά «οι σκληροί του Μαϊάμι». “Everybody has a price and cops too…” έλεγε.
5. Ο Jorge "Rivi" Ayala, εκτελεστής της συμμορίας, ο οποίος και καταδικάστηκε για περίπου 30 φόνους, είπε ότι παρακολούθησε την ταινία «ο σημαδεμένος» (η οποία στηρίχτηκε στην ιστορία του Μαϊάμι), και γέλασε πάρα πολύ με την σκηνή στην οποία δεν μπορούσαν 15 άτομα να σκοτώσουν τον Πατσίνο. –Θα τον είχα καθαρίσει σε 1 λεπτό, είπε
6. Η μεγαλούπολη που βλέπουμε σήμερα είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από τους εμπόρους ναρκωτικών, αφού όλα τα σύγχρονα κτίρια του Μαϊάμι κατασκευάστηκαν από αυτούς.
7. Ο John Roberts, αποφυλακίστηκε πρόσφατα και διαπίστωσε ότι η πόλη έχει αλλάξει όταν είδε κοπέλες να κυκλοφορούν «τόπλες» στην παραλία.. μετά από αυτό κλείστηκε στο δωμάτιο του για 24 ώρες.
8. Ο Νονός, δεν ήταν άντρας, αλλά γυναίκα κολομβιανής καταγωγής, η Griselda Blanco ή οποία και είχε διατάξει όλο το αιματοκύλισμα και τον πόλεμο συμμοριών. Στις εντολές της συμπεριλαμβάνονταν και οι δολοφονίες ανηλίκων. Σήμερα έχει αποφυλακιστεί και επιστρέψει στην Κολομβία.
9. Ο πόλεμος συμμοριών που ξέσπασε ήταν ανάμεσα στην Κολομβιανή και την Κουβανέζικη μαφία, με σκοπό βέβαια τον έλεγχο του εμπορίου κοκαΐνης. Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς ότι οι Κολομβιανοί και Κουβανοί μετανάστες στο Μαϊάμι ανέρχονταν σε 2-3 εκατομμύρια, θα καταλάβει και το μέγεθος του πολέμου που είχε ξεσπάσει..
10. Κάποια από τα χρήματα της μαφίας βρίσκονταν νόμιμα σε καταθέσεις στον Παναμά, (τα χρήματα αυτά μετά την πτώση της χούντας του Noriega, κατασχέθηκαν από την κυβέρνηση του Παναμά), και κάποια άλλα θαμμένα (!) σε διάφορα σημεία στο Μαϊάμι. Η τύχη αυτών αγνοείται…

-Να το δει κανείς;

-Σαφώς ναι, αν το θέμα του φαίνεται ενδιαφέρον. Σίγουρα όχι, αν προτιμά τον Γαλλικό/Ινδικό/Ιρανικό κινηματογράφο, ή του αρέσει το σούσι περισσότερο από το κεμπάπ..

-Από soundtrack τι έλεγε;

-Σε αυτό το θέμα πιάστηκε off-side..

-Και τι μένει στο τέλος;

-Ότι το Λουτράκι είναι το εν δυνάμει Chicago του μέλλοντος

-Κορυφαία μορφή;

- Jorge "Rivi" Ayala! Πραγματικά κακός καριόλης…

Φιλοσοφικές αναζητήσεις

Κατόπιν πρότασης και προτροπής του αξιοσέβαστου προφέσορα Δρ. Φλάντζα, και παρότι δεν είμαι μελετητής του Κούντερα και του Μπακούνιν, 5 γρήγορες φιλοσοφικές-my ass σκέψεις που κατέβασε η κούτρα μου είναι οι ακόλουθες:

1. Ένα μπουκάλι μπύρας μπορεί να σε δροσίσει ή να σε κάψει. Εξαρτάται από το περιεχόμενο του
2. Ο αυτοσεβασμός και η περηφάνια δεν έχουν να κάνουν με το πως μας βλέπουν οι άλλοι αλλά με το τι κάνουμε εμείς για την ψυχή μας.
3. Αν και ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξη κάποιου θεού, ποτέ δεν πείστηκα για την ενασχόληση του με τους ανθρώπους. Μάλλον χεσμένους μας έχει..
4. Σε συνέχεια του 3 και με δεδομένη την αποτυχία του ανθρώπου να διαχειριστεί σωστά τον πλανήτη αλλά και τους ομοίους του, αναρωτιέμαι για το ποιος πραγματικά απέτυχε. Το δημιούργημα ή ο δημιουργός;
5. Κάλιο να σε ντρέπονται παρά να σε λυπούνται (λαϊκή σοφία)

Mayhem Pt.III

“...One ring to bring them all and in the darkness bind them”
ή στην γλώσσα των Orks: “...Ash nazg durbabatuluk agh burzum ishi krimpatul”

[Αυτό, για όσους είχαν απορία σχετικά με την γλώσσα προέλευσης του ονόματος “Burzum”]

Varg Qisling Larssøn Vikernes / Count Grishnackh / Burzum…

Ο Varg Vikernes γεννήθηκε το 1973 στο Bergen της Νορβηγίας με το όνομα Kristian Vikernes, σχετικά νωρίς όμως αντιλήφθηκε ότι το όνομα Κρίστιαν είναι καθαρά χριστιανικό και χωρίς καμία χρονοτριβή το άλλαξε και επισήμως σε Varg.

Ο Varg, υπήρξε μπασίστας των Mayhem για ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα ενώ παράλληλα διατηρούσε και ένα προσωπικό μουσικό project, τους Burzum, όπου παρουσίαζε μια μίξη black metal και ambient, με σκοπό την μεταφορά της ψυχής του ακροατή σε “μακρινούς και σκοτεινούς κόσμους”. Η συμμετοχή του στους Mayhem προέκυψε μετά την αποχώρηση του τρομαγμένου από τα γεγονότα (αυτοκτονία Dead) Necrobutcher και ήταν περισσότερο ένας session μουσικός, παρά μόνιμο μέλος. Παρόλα αυτά, η επιτυχία του προσωπικού του σχήματος είχε δημιουργήσει αντιπαραθέσεις με τον μέχρι τότε ηγέτη της μπάντας, Euronymous. Οι αντιπαραθέσεις αυτές οξύνθηκαν, όταν την διανομή ενός δίσκου των Burzum ανέλαβε η εταιρία του Euronymous, η οποία δεν είχε σπουδαία οικονομική επιφάνεια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πληρώσει στον Varg το μερίδιο του από τα κέρδη. Το πρόβλημα πάντως δεν ήταν τα χρήματα. Με αφορμή την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών από την αυτοκτονία του Dead, ο Varg άρχισε να υποπτεύεται ότι ο “αρρωστημένος” Euronymous σκόπευε να σκοτώσει και εκείνον προκειμένου να βάλει και τις δικές του φωτογραφίες στο εξώφυλλο κάποιου επερχόμενου δίσκου των Mayhem. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Varg ισχυρίζεται ότι είχε κρυφακούσει τον Euronymous να καταστρώνει τα σχέδια της δολοφονίας του, σύμφωνα με τα οποία θα τον έδενε και θα τον βασάνιζε μέχρι θανάτου, βιντεοσκοπώντας τα πάντα.

Θορυβημένος από τα όσα άκουσε(;), ο Varg, αποφάσισε να “ηρεμήσει” την κατάσταση και έτσι επισκέφθηκε τον Euronymous στις 3 το πρωί στο σπίτι του στο Όσλο, έχοντας πρώτα κάνει ένα ταξίδι μερικών ωρών από το Bergen όπου και κατοικούσε. Έπεισε τον Euronymous να τον βάλει στο σπίτι του, ισχυριζόμενος ότι θα υπέγραφε το νέο του συμβόλαιο, και εκεί, σε μια μάλλον άνιση μάχη, μαχαίρωσε αρχικά 22 φορές τον Euronymous, κυρίως στην πλάτη και στον λαιμό, και αφού το κάθαρμα δεν πέθαινε με τίποτα, κάρφωσε το μαχαίρι στο κρανίο του παλιόφιλου του. Στη συνέχεια επέστρεψε ήρεμος στο σπίτι του, στο Bergen και έπεσε για ύπνο.. Όταν αργότερα τον συνέλαβαν, ισχυρίστηκε ότι βρίσκονταν σε αυτοάμυνα, αφού ο Euronymous αργά ή γρήγορα θα επιχειρούσε να σκοτώσει εκείνον...

Τα επιχειρήματα του φυσικά δεν έπεισαν κανέναν, και ο Varg καταδικάστηκε με την μέγιστη ποινή στην Νορβηγία, η οποία είναι 21 χρόνια φυλάκισης τα οποία μετατρέπονται σε 12 με επίδειξη καλής συμπεριφοράς. Τέτοια καλή συμπεριφορά πάντως ο Varg δεν επέδειξε ποτέ, έτσι η αποφυλάκιση του έχει πάρει παράταση τουλάχιστον μέχρι το 2008.

Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Varg απασχολούσε την Νορβηγική δικαιοσύνη. Το 1992 κρίθηκε ένοχος για το κάψιμο 5 εκκλησιών και το θάνατο ενός πυροσβέστη, ενώ μεταξύ των εκκλησιών που κάηκαν ήταν και αυτή του Fantoft, μιας ξύλινης εκκλησίας του 12ου αιώνα η οποία και αποτελούσε αρχιτεκτονικό θησαυρό για την Νορβηγία. Λίγο αργότερα την έκανε εξώφυλλο σε δίσκο. Καμένη φυσικά…(E.P. Aske 1992)

Για την συμπεριφορά του αυτή ο Varg κατηγορήθηκε ως σατανιστής, χαρακτηρισμό που ο ίδιος απέρριψε, αφού όπως είπε, ο σατανισμός είναι απλά η άλλη πλευρά του χριστιανισμού. Επιπρόσθετα, δήλωσε λάτρης του παγανισμού, τον οποίο και κατονόμασε ως την θρησκεία των πολιτισμένων ευρωπαίων, αντίθετα με τις ασιατικές θρησκείες του ιουδαίο-χριστιανισμού και του Ισλάμ τις οποίες χαρακτήρισε ως ασθένειες του νου και του πνεύματος και συνέκρινε με την πανούκλα.

Ο Varg επίσης κατηγορήθηκε και ως εθνικιστής/φυλετιστής ενώ και ο ίδιος ποτέ δεν αρνήθηκε την πίστη του στην ανωτερότητα της λευκής ευρωπαϊκής φυλής. Για την δολοφονία του “αδελφού” Νορβηγού Euronymous, δήλωσε ότι δεν είχε νορβηγικά χαρακτηριστικά για να τον αντιμετωπίσει ως ίσο και να τον λυπηθεί, παρά θύμιζε μογγόλο. Ενώ πάρα πολλοί συνέδεσαν την δολοφονία του Euronymous και με τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις, οι οποίες ήταν απεχθείς στον Varg. Όσο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις δήλωσε ότι ουδεμία σχέση έχει με τον ναζισμό καθώς δεν είναι ούτε σοσιαλιστής ούτε υλιστής, ενώ ως πολίτευμα πιστεύει μόνο στην αρχαία Νορβηγική δημοκρατία…

Ο Varg σήμερα διατηρεί την προσωπική του ιστοσελίδα μέσα από την φυλακή ενώ έχει εκδώσει και 2 δίσκους από εκεί. Στην σελίδα του αυτή μπορεί να βρει κανείς μια σοκαριστικά αναλυτική περιγραφή της δολοφονίας του Euronymous. Πρόσφατα πάντως μέσα από την ίδια ιστοσελίδα δήλωσε ότι δεν είναι τόσο κακός άνθρωπος όσο ο κόσμος πιστεύει και ότι σκοπεύει βγαίνοντας από την φυλακή, να κατοικήσει στα Νορβηγικά δάση, μακριά από την δημοσιότητα και τον σάπιο πολιτισμό και κοντά στους αρχαίους νορβηγούς θεούς...

No other comment...

Mayhem Pt. II

Euronymous (Øystein Aarseth, 1968-1993)

Συνεχίζοντας με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος μας στους Mayhem, θα ασχοληθούμε με τον Euronymous. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που υπήρξε σημαιοφόρος της Black Metal σκηνής μέχρι και τις αρχές τις δεκαετίας του 90 και ήταν πρόθυμος να κάνει κυριολεκτικά τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει αυτόν τον ρόλο.

Ο Euronymous, ήταν ο κιθαρίστας και φυσικός ηγέτης της μπάντας. Ο άνθρωπος που την δημιούργησε καθώς και ένας εκ των πρωτεργατών ολόκληρης της Νορβηγικής Black Metal σκηνής. Η προσωπικότητα του ήταν και εξακολουθεί να είναι 100% αμφιλεγόμενη. Ένας έντονος χαρακτήρας με πολλές συμπάθειες και αντιπάθειες ακόμα και μέσα στο ίδιο του συγκρότημα (κυρίως εκεί) για τον οποίο κανείς δεν ήταν σίγουρος αν πίστευε όλα όσα έκανε και έλεγε, ή αν απλά ήταν για αυτόν ο τρόπος για να διαφημίζει το συγκρότημα του αλλά και την εταιρία διανομής δίσκων που είχε δημιουργήσει.

Ο Euronymous δήλωνε πάντα και παντού ότι πίστευε στον σατανισμό και έκανε ότι μπορούσε για να το επιδεικνύει. Είχε δηλώσει ότι οτιδήποτε προσβάλει τον Χριστιανισμό είναι επιθυμητό, ενώ ισχυρίζονταν ότι πράξεις όπως η νεκροφιλία, η νεκροφαγία, ο σοδομισμός, η ομοφυλοφιλία, δεν του ήταν άγνωστες, σοκάροντας συνεχώς την κοινή γνώμη. Παρόλα αυτά οι φήμες συγκλίνουν προς επιβεβαίωση μονάχα του μέρους εκείνου που αφορά τις ομοφυλοφιλικές του πράξεις.

Η ίσως σπουδαιότερη στιγμή της ζωής του Euronymous ήταν όταν και σκόνταψε στο νεκρό κορμί του Dead. Πρώτη του αντίδραση ήταν να φωτογραφίσει το συμβάν, ενώ μάλιστα βελτίωσε το ντεκόρ, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε αργότερα, τοποθετώντας το όπλο και το μαχαίρι σε εμφανή σημεία, προκειμένου να είναι οι φωτογραφίες περισσότερο σοκαριστικές. Μια από αυτές τις φωτογραφίες μάλιστα κόσμησε το εξώφυλλο ενός από τους επόμενους δίσκους των Mayhem (Dawn of the Black Hearts). Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ισχυρίστηκαν ότι ο Euronymous κατασκεύασε φυλαχτά από κομμάτια του κρανίου του Dead τα οποία και έστειλε ως δώρο σε μέλη άλλων συγκροτημάτων κρατώντας και ένα για τον εαυτό του, το οποίο και κλάπηκε αργότερα, ενώ η φήμη ότι έφαγε κομμάτια από το μυαλό του Dead, καταρρίφθηκε, καθώς ο ίδιος σε ερώτηση δημοσιογράφων επί του θέματος απάντησε ότι ναι μεν το σκέφτηκε, αλλά δεν το έπραξε ποτέ.. Όταν τέλος ζητήθηκε η γνώμη του σχετικά με την αυτοκτονία του Dead, απάντησε ότι ήταν αποτέλεσμα της απογοήτευσης του Σουηδού, σχετικά με την κακή πορεία που είχε αρχίσει και έπαιρνε η παγκόσμια Black Metal σκηνή.. Ότι να ναι δηλαδή…

Εν τέλει, αν το πάρει κανείς συνολικά, κάθε πράξη του Euronymous είχε μια ξεκάθαρη black-metal-hero υπογραφή, σε τέτοιο βαθμό υπερβολής μάλιστα, που εμένα προσωπικά δεν με έπεισε ποτέ.

Αυτός πάντως που όχι μόνο δεν πείθονταν από τη στάση του Euronymous, αλλά τον αντιπαθούσε σε τέτοιο βαθμό που στις 10 Αυγούστου του 1993 τον σκότωσε με 23 μαχαιριές, 2 στο κεφάλι, 5 στο λαιμό και 16 στην πλάτη, ήταν ένα άλλο μέλος του συγκροτήματος, ο Varg Vikernes, ο για τους φίλους γνωστός και ως Count Grishnackh ή Burzum, η απόλυτη περσόνα με την οποία και θα κλείσω αύριο την τριλογία/αφιέρωμα στους Mayhem.

Mayhem - Pt.I

Πολλά έχουν ακουστεί για τα μέλη των metal συγκροτημάτων και δη για τα μέλη των black metal συγκροτημάτων όσον αφορά τις σκοτεινές και δαιμονικές σκέψεις και πράξεις τους, πιστέψτε με όμως, μετά από αυτό το μίνι αφιέρωμα στα μέλη του συγκροτήματος των Mayhem, οτιδήποτε θα ακούτε από εδώ και πέρα θα σας φαίνεται σχεδόν παιδικό ή και αστείο.

Τρείς οι μεγάλες περσόνες του γκρούπ, τρία θα είναι και τα μέρη του αφιερώματος μας. Dead-Euronymous-Count Grishnackh [για τους φίλους Burzum ή Varg Vikernes]. Παλαβιάρηδες; Διεστραμμένοι; Βαριά ψυχικά άρρωστοι; Σχιζοφρενείς; Μανιοκαταθλιπτικοί; Δαιμονισμένοι; Ποιός ξέρει...

O Dead

Σε αυτό το πρώτο μέρος θα ασχοληθούμε με τον Dead (Per Yngve Ohlin), τον άνθρωπο που έκανε τα φωνητικά για τους Mayhem.

Ο Dead ήταν το αλλόκοτο, θλιμμένο παιδί της μπάντας. Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1969 στη Σουηδία και ουσιαστικά ήταν το μοναδικό μέλος του συγκροτήματος που δεν ήταν από την Νορβηγία. Ήταν ένας εσωστρεφής και ήπιος χαρακτήρας, αρκετά συμπαθής στα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, τα οποία πάντα έβρισκαν, τόσο ενδιαφέρουσες όσο και αλλόκοτες τις συζητήσεις μαζί του.

Μέσα σε όλα αυτά τα νορμάλ πράγματα όμως, ο Dead είχε και μια ιδιαίτερη μανία με τον θάνατο.. Έθαβε τα ρούχα του στο χώμα μετά από κάθε συναυλία και τα ξέθαβε μονάχα λίγη ώρα πριν από την επόμενη, αφού όπως έλεγε ήθελε να φοράει τα ρούχα ενός νεκρού. Επίσης, διατηρούσε μέσα σε πλαστική σακούλα ένα νεκρό κοράκι που είχε βρει στο δρόμο και συχνά πυκνά μύριζε την σακούλα για να οσμίζεται το θάνατο. Ήταν από τους τύπους εκείνους που πρωτοχρησιμοποίησαν το περιβόητο σήμερα Corpse Paint, το μακιγιάζ εκείνο που χρησιμοποιούν οι Black Metalers για να παίρνουν την όψη νεκρού. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Dead το έκανε εκ πεποιθήσεως και γιατί έτσι ένοιωθε πιο κοντά στην πραγματική του φύση. Θεωρούσε ότι ήταν ένα πλάσμα προερχόμενο από άλλο κόσμο και η παρουσία του σε αυτόν εδώ του ήταν δυσάρεστη.

Κατά τη διάρκεια αρκετών συναυλιών έκοβε τα χέρια του με μαχαίρια ή κομμάτια γυαλιού, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που μια φορά βρέθηκε στο νοσοκομείο αιμορραγώντας θανάσιμα. Άλλο ένα περιστατικό από τη ζωή του έχει να κάνει με ένα σόου που σχεδίαζε το συγκρότημα, σύμφωνα με το οποίο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας ο Dead θα έβγαινε μέσα από ένα φέρετρο. Το πρόβλημα προέκυψε όταν ο Dead ανακάλυψε το φέρετρο στα παρασκήνια, μπήκε μέσα και δεν έλεγε να βγει προκειμένου να αρχίσει η συναυλία.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο ανεπίσημος αρχηγός του συγκροτήματος, Euronymous, έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση, αφού όπως έλεγε, πάντα ήθελε έναν τέτοιο τύπο στο γκρουπ του.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, το τέλος του Per Yngve Ohlin ήταν προδιαγεγραμμένο. Στις 8 Απριλίου 1991, ο Euronymous, βρήκε τον Dead νεκρό με κομμένες τις φλέβες του και τα μυαλά του τιναγμένα στον αέρα από το πεσμένο δίπλα στο πτώμα του, κυνηγετικό όπλο. Στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του ο Dead απλώς ζητούσε συγγνώμη για το αίμα, αλλά και για την χρήση του όπλου εντός του καταλύματος, άλλα όπως είπε, ήταν ανάγκη να το χρησιμοποιήσει αφού το μαχαίρι δεν ήταν αρκετό για να ολοκληρώσει την δουλειά…

Αύριο η συνέχεια της ιστορίας, αφού την σκυτάλη πλέον παίρνει ο Euronymous..

Πολύ φίλες μου...

Η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα

Αντιγράφω από Wikipedia:

“Ο Ιουστινιανός ήταν εξαιρετικά ικανός αλλά και αυταρχικός κυβερνήτης, με βαθιά λατινική και κλασσική μόρφωση. Η γυναίκα του Θεοδώρα, την οποία γνώρισε και παντρεύτηκε τον καιρό της εξουσίας του θείου του μέσω των κοινών τους επαφών με τους Βενετούς, ήταν ταπεινής καταγωγής, αλλά ταυτόχρονα υπέρμετρα φιλόδοξη, ικανή, οξυδερκής και κυρίως πολύ όμορφη. Παρά την ταπεινή της καταγωγή, ο Ιουστίνος Α' τη δέχτηκε, όχι όμως και η γυναίκα του, η οποία δεν επέτρεψε το γάμο μέχρι το θάνατό της το 524. Ακόμα και αν το παρελθόν της Θεοδώρας ήταν όντως σκοτεινό, είναι σίγουρο ότι με το γάμο της με τον Ιουστινιανό μεταμορφώνεται σε ιδανική σύζυγο και Αυτοκράτειρα.”

The truth:

Η Θεοδώρα είχε το χαρακτηρισμό της «πεζής», της πόρνης δηλαδή εκείνης που έπαιρνε τους πεζικάριους για ένα πιάτο μανέστρα. Ίσως και δωρεάν αν ήταν όμορφα αγόρια. Ο Ιουστινιανός, ο οποίος τύγχανε μέγιστη ανωμαλάρα, την γνώρισε μέσω τον Βενετικών στρατευμάτων και έχοντας ήδη ακούσει τα καλύτερα για το αστείρευτο σεξουαλικό της ταλέντο θέλησε να γευθεί και εκείνος τους χυμούς του έρωτα της. Αντίθετα όμως με τα όσα θα περίμενε κανείς, ο μελλοντικός αυτοκράτορας δεν αρκέστηκε απλά σε μερικά πηδήματα μαζί της, αλλά τελικά επέλεξε να την κάνει και σύντροφο του. Το πώς συνέβη αυτό σχετίζεται με ένα ξεχωριστό ταλέντο της Θεοδώρας, ένα ταλέντο που ακόμα και στις μέρες μας είναι ανήκουστο. Η σατανική Θεοδώρα τοποθετούσε, άκουσον άκουσον, σπόρους εντός του μουνιού της (πασατέμπο;), τους οποίους στην συνέχεια μασουλούσαν χήνες! Ένας συνδυασμός ζωικού δονητή και ζογκλερικών δεξιοτήτων πουμε κάνουν να φαντάζομαι τον Ιουστινιανό να χοροπηδάει και να βαράει παλαμάκια! Ο άνθρωπος μας είχε ερωτευτεί!!!

Σοφιστίες+Κυκλοφορίες 2007

Αναμένοντας την απάντηση του Δόκτορος Φλάντζα για τους κινδύνους που εγκυμονεί ο αυνανισμός με πίτσα-πεπερόνι, προχωρώ και δηλώνω ανεπιφύλακτα ότι

Α. Όχι, το νεροπίστολο δεν είναι φονικό όπλο
Β. Το Ζελέ μπορεί να ανανεώνεται κάθε 2 μέρες χωρίς να χρειαζόμαστε λούσιμο στο ενδιάμεσο
Γ. Όταν κάνουμε όπισθεν κοιτάμε από τον καθρέφτη

Επειδή δε είναι Παρασκευή και 13, προτείνω 3 must ακούσματα για την ημέρα:

1.Entrails Ripped from a Virgin's Cunt [Cannibal Corpse]
2. Roots bloody roots [Seps]
3. Ghosts along the Mississippi [Down]

Και προχωρώ ανακοινώνοντας δίσκους που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2007:

Barbra Streisand-Live [επιτέλους!]
Alice Cooper-Along Came a Spider [υποκλίνομαι]
Marilyn Manson-Eat Me, Drink me [spit me? piss me?]
Enrique Iglesias-Insomniac [ε;]
Bon Jovi-Lost Highway [but finally found]
Paris Hilton-That’s Hot! [Έτσι! Βεντούζα!]
Britney Spears-untitled [σε στοίχους Φοίβου]
Guns ‘n’ Roses-Chinese Democracy […]
Prodigy-HNIC 2 [ποιος ήρθε;]
Mariah Carey-still untitled [προτεινόμενος τίτλος: Whore till the end]
Whitney Houston-still untitled [συγκίνηση… Νόμιζα ότι ήταν μυθικό πρόσωπο, νεράιδα ή κάτι τέτοιο]

Και μερικά για τους φλώρους:

Nine Inch Nails-Year Zero
Dimmu Borgir-In Sorte Diaboli
Megadeth-United Abominations
Queens of the Stone age-Era Vulgaris
White Stripes-Icky Thump
Smashing Pumpkins-Zeitgeist
Ministry-The last sucker
Metallica-untitled
Meshuggah-untitled
Drowning pool-untitled

*…Και ενώ αρχικά αναζητούσα μεταχειρισμένα αμερικάνικα αυτοκίνητα (Dodge Charger, Ford Mustang GT), είναι πραγματικά απορίας άξιο πως καταλήξαμε στις τεξανές γελαδάρησες! Είναι σαν να λες ότι ξεκίνησες για διήμερο στη Θεσσαλονίκη με το τραίνο και τελικά πήρες αεροπλάνο και βρέθηκες στο Λονδίνο για μόνιμη εργασία.

Η πράσινη μύγα

Γνωρίζοντας την καλλιτεχνική φύση των αναγνωστών του μπλόγκ τούτου, παραθέτω σήμερα ένα μικρό απόσπασμα (το αγαπημένο μου), από το “Άξιον Εστί” του μοναδικού ποιητή και αιδοιολάτρη, Οδυσσέα Ελύτη.

Άξιον εστί το κάμα που κλωσάει
στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια
τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα
Ένα πέλαγος βράζοντας και δίχως τέλος

Resurrection [Ανάστασις]

Είναι λοιπόν εξαιρετική η αίσθηση του να βρίσκεσαι μόνος και σε απόσταση μίας εκκλησίας από τον κοντινότερο άνθρωπο, έστω και για 15-20 λεπτά..

Κάπου κάπου από το παράθυρο μου έβλεπα τα βεγγαλικά ενώ άκουγα Down με τα ηχεία όσο ποιο τσιτωμένα μπορούσα, Συνδυασμός ιδιαίτερα εντυπωσιακός. Just brilliant! Περιμένω να το ξανακάνω του χρόνου!!

“…and if there’s a god, can you tell me where is he hiding for all those years?”

Σκατά στην Νέο-Ραπ και το RnB…

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εποχή που φορούσα κονκάρδες των Public Enemy, καπελάκι Detroit Pistons και άκουγα rap κάνοντας τους γύρω μου να απορούν, αφού τότε για τον έλληνα υπήρχαν όλα και όλα τρία είδη μουσικής: Ελληνικά, Ροκ και Τέκνο. Τρία είδη μουσικής, τρία είδη ανθρώπων. Το να άκουγε κανείς Ραπ το ’90 ήταν ισάξιο με το να άκουγε όπερα ή βουλγάρικη μουσική γάμων, και αυτό τον κατέτασσε αυτόματα στην κατηγορία των εξωγήινων.

Ήταν η εποχή βέβαια που η rap δεν είχε να κάνει με σφίχτες που τραγουδούν για το πόσο μάγκες είναι, με τις ρίμες τους να συνοδεύονται από φλώρικα λουπάκια, ενώ ξέβυζες γκόμενες χορεύουν γύρω τους απλά και μόνο για να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του ράπερ περί “pieces of pussy”. Ούτε βέβαια ήταν τότε τόσο τρέντι και γαμάτο να ακούει κανείς την μουσική των γκέτο.

Οι εποχές και οι καιροί άλλαξαν όμως. Οι μαύροι των γκέτο πέθαναν από το κρακ και οι τελευταίοι επιζώντες αφροαμερικάνοι ήταν οι πασαλειμμένοι με λάδι, νεόπλουτοι μαυρούκοι, που μεγάλωσαν στο Bel-Air οδηγώντας porsche, και απλώς ήθελαν να μας δείξουν πόσο καλογυμνασμένοι και συνάμα σκληροί τύποι είναι, χαϊδεύοντας τον κώλο μιας σιλικονούχας γκόμενας με το ένα χέρι και κρατώντας το ούζι με το άλλο.

Καθότι όμως τύγχαναν αρκετά φλώροι για να ραπάρουν σαν τους Onyx ή τους NWA, προτίμησαν να δημιουργήσουν το τρέντι ξέρασμα τις ραπ, αυτό που σήμερα ονομάζουν RnB. Αυτή τη μαλακία που μαζεύονται και ακούν στα club της παραλιακής και στο Κολωνάκι οι διάφοροι κάγκουρες παρέα με τις ψωνισμένες γκόμενες τους. Η μετεξέλιξη των ανθρώπων του κρομανιόν, που κάποτε πίστευαν ότι ο Ice Cube οδηγεί στην πρέζα, ενώ ο Γονίδης είναι η σωτηρία της πνευματικής υπόστασης του σύγχρονου Έλλην…

Είναι κρίμα για όλους αυτούς που ποτέ δεν κατάλαβαν πόσο χοντρόμαλάκες είναι που πιστεύουν ότι οι διάφοροι αμερικάνοι mc’s/dj’s είναι super cool motherfuckers, που ραπάρουν όλο μαγκιά και σεξουαλικότητα. Είναι κρίμα που βάζουν στερεοφωνικά στα αυτοκίνητα τους με σκοπό μόνο και μόνο να ακούν αυτές τις πίπες (ή να βρουν καμιά γκόμενα να τους κάνει πίπες). Είναι κρίμα που τα μπουζούκια και το U-Matic έχασαν μέρος της καγκουροπελατείας τους…

Ειλικρινά, δείχνω με μεγαλοπρέπεια τον τριχωτό μου κώλο σε όλους τους!

“So if I see you at a show, in the front row, I'll call you a bitch or dirty-ass hoe”