Άνευ τίτλου

Αν οι λέξεις μπορούσαν να βγάλουν ποδαράκια και να αρχίσουν να περπατούν, θα ήθελα να πατώ τα πλήκτρα και ένας ολόκληρος γλωσσικός μαραθώνιος να εμφανίζεται μπροστά μου. Μικρές και μεγάλες, πολύχρωμες και πιτσιλωτές λέξεις μέσα σε ένα μείγμα φράσεων πηκτό σα μέλι. Ένα μείγμα που να θες να χώσεις το μυαλό σου μέσα του..

Δυστυχώς όμως οι καιροί είναι χαλεποί και η κινούμενη άμμος της επαγγελματικής μας σταθερότητας (πόσο ετερόκλητο ακούγεται αυτό) είναι το αυτόματο φρένο της φαντασίας μας.. Πρώτα σκοτώνει το χρόνο μας και μετά σκοτώνει την φαντασία μας.
Με μικρές χαρακιές στην αρχή, σιγά σιγά γρατζουνάει την σάρκα μας, και όταν έχουμε πια συνηθίσει τον πόνο, αρχίζει και μαχαιρώνει βίαια αυτό που κάποτε θα μπορούσε να έχει φτερά πεταλούδας και να κόβει βόλτες γύρω μας.

Αυτή είναι η καθημερινότητα μας. Μια βίαιη δολοφονία της φαντασίας μας..

..Μέχρι να δολοφονήσει η φαντασία μας την καθημερινότητα μας...