Tuesday, July 21, 2009

Άνευ τίτλου

Αν οι λέξεις μπορούσαν να βγάλουν ποδαράκια και να αρχίσουν να περπατούν, θα ήθελα να πατώ τα πλήκτρα και ένας ολόκληρος γλωσσικός μαραθώνιος να εμφανίζεται μπροστά μου. Μικρές και μεγάλες, πολύχρωμες και πιτσιλωτές λέξεις μέσα σε ένα μείγμα φράσεων πηκτό σα μέλι. Ένα μείγμα που να θες να χώσεις το μυαλό σου μέσα του..

Δυστυχώς όμως οι καιροί είναι χαλεποί και η κινούμενη άμμος της επαγγελματικής μας σταθερότητας (πόσο ετερόκλητο ακούγεται αυτό) είναι το αυτόματο φρένο της φαντασίας μας.. Πρώτα σκοτώνει το χρόνο μας και μετά σκοτώνει την φαντασία μας.
Με μικρές χαρακιές στην αρχή, σιγά σιγά γρατζουνάει την σάρκα μας, και όταν έχουμε πια συνηθίσει τον πόνο, αρχίζει και μαχαιρώνει βίαια αυτό που κάποτε θα μπορούσε να έχει φτερά πεταλούδας και να κόβει βόλτες γύρω μας.

Αυτή είναι η καθημερινότητα μας. Μια βίαιη δολοφονία της φαντασίας μας..

..Μέχρι να δολοφονήσει η φαντασία μας την καθημερινότητα μας...

3 κουτουράδες:

dsquared said...

Αντιστασου!

din

Assurance said...

Muj,

θα επανέλθεις. Τις προάλλες τα έλεγες πολύ καλά μετά την 4η Desperados. Η φαντασία είναι εκεί. Είχες πεί ένα κορυφαίο. Τι ήταν?

mujahedin said...

"Η ζωή είναι ένα παραμύθι που δεν έχει δράκο" ...